Home Over rode en groene gevangenen

Kinderpardon: zoethoudertje met bittere nasmaak Harbers zal zijn discretionaire bevoegdheid “niet missen”. En: “het kinderpardon was zo strikt dat het niet zou uitnodigen om langer te blijven.” M.a.w.: het is niet per ongeluk dat vrijwel nooit een kind gepardonneerd werd. Dat was zo bedoeld. Met de herbeoordeling van 700 aanvragen voor het kinderpardon gaat meteen een einde komen aan dat ‘pardon’. Het was te voorzien dat dit een ruilhandel zou worden waar in de toekomst mensen – en dus ook kinderen – de dupe van worden. Het is Albayrak ‘all over again’: na het vertrek van Verdonk werd een generaal pardon verruild voor het sluiten van alle gewestelijke opvang. Sure, een slordige 630 kinderen en hun familie kunnen zich gelukkig prijzen, maar dit soort ruilhandel voor verstrenging van beleid is intussen beleid op zich om vluchtelingen te weren: ook het jaarlijks opnemen van 750 vluchtelingen in UNHCR-verband wordt verlaagd naar 500. Vluchtelingen zijn niets anders dan een rekensom waarbij onder de streep moet worden uitgekomen op nul of minder. Korte snellere procedures, 10 miljoen extra naar de IND en het hoofd van de IND die het laatste woord krijgt: alles is gericht op het wegwerken van ‘ongewensten’. En eens in de zoveel jaar wordt critici een bot toegeworpen zodat ze weer even hun mond houden. Vorige week nog pleitte anti-feministe Ebru-nul-medelijden-Umar voor de verplichte sterilisatie van vluchtelingenvrouwen, met het ‘argument’ dat zo kinderleed zou worden voorkomen. De suggestie dat vrouwen kinderen als instrument gebruiken in combinatie met doorprocederen om een verblijfsvergunning af te dwingen alleen al, is ronduit racistisch, fascistisch en patriarchaal gedachtegoed! Het is dit soort haatzaaierij die de weerzin tegen vluchtelingen aanjaagt. Ik durf te wedden dat deze deal die vooral een rechtse regering in het zadel moest houden alweer aanleiding gevormd heeft voor meer gifspuiterij in de bekende mediariolen. De extreem-rechtse PVV en FvD zullen garen willen spinnen bij deze deal in aanloop naar de verkiezingen van 20 maart, terwijl zij juist voor de toekomst al aan het langste eind hebben getrokken. Met het verdwijnen van de discretionaire bevoegdheid die volgens Halbers alleen maar “hoop gaf” en “reden om procedures te rekken” en “de publiciteit te zoeken” is een politiek drukmiddel verdwenen. Een adviescommissie mag nu gaan oordelen, en de beslissing komt bij de directeur van de IND. Wie is dat eigenlijk tegenwoordig? Een onbekende afgeschermde hoge ambtenaar? Onbereikbaar en veilig achter de schermen en muren van een kantoor? Wie is er straks nog persoonlijk op een beslissing aan te spreken? Harbers is blij dat hij straks zijn handen in onschuld kan wassen. Het is de ultieme lafheid van een schrijftafelmoordenaar en zijn ondergeschikten. En zijn we niet in het tumult rond de kinderen vergeten dat er dagelijks deportaties plaatsvinden met medewerking van vliegtuigmaatschappijen als KLM en Transavia onder het valse voorwendsel van een niet-geldende vervoersplicht? (Zie Flip Schüller in de NRC, 28/1/2019: “Piloten en crew: u hoeft die kinderen niet uit te zetten” – geldt voor vrijwel alle deportaties!)? Is dat geen probleem dan? Denk ook aan Ali al-Helou Tiyah uit Soedan, voor wie op dit moment levensbedreigende deportatie als het aan Harbers ligt zal doorgaan! Denk ook aan al die mensen in detentiecentrum Rotterdam en in de gezinslocaties waar kinderen zitten die geen aanvraag deden voor het kinderpardon want let op: dat kost(te) veel geld zonder garanties! Is het leven van al die mensen inwisselbaar, zonder waarde? Al die tijd dat hier gesteggeld werd over het kinderpardon timmerde Fort Europa door aan de gemilitariseerde grenzen en blijven vluchtelingen – kinderen incluis – verdrinken in de Middellandse Zee. Dit pardon is een zoethoudertje met een bittere nasmaak. Het is zaak niet in de afleidingsmanoeuvre te trappen en de strijdbijl neer te gooien. Integendeel! Harbers, Dijkhoff, IND, DT&V, marechaussee, KLM, Transavia, een ieder die deportaties mogelijk maakt en barrières voor vluchtelingen opwerpt: we vergeten jullie dodelijke dagelijkse broodwinning niet! Wat mij betreft zijn deze 630 kinderen die kans maken niet het einde, maar het begin. Het begin van ware vrijheid van beweging. Maar deze zal moeten worden bevochten, al is het tegen de klippen op. Geen pardon, maar solidariteit! Joke Kaviaar, Ter Peel, 31 januari 2019