Hoe is een liedje op een demo ineens zo gevaarlijk geworden dat je er meer voor krijgt dan een neo-nazi die Sylvana Simons bedreigt op het moment dat haar adres op internet is gepubliceerd?! 'Black lives don’t matter. White (supremacists) lives do.' Dat is een verklaring. Niet de minste ook en dus ook als eerste het benoemen waard. Maar er is ook meer aan de hand.

Dit had iedereen kunnen overkomen. Je loopt mee in een demonstratie, er wordt wat gezongen, wat gelachen om de tekst, zo stel ik me voor. Ik was er niet bij. Dat ging even niet. Meerdere mensen waren onherkenbaar. Er lopen namelijk nazi’s bij zo’n anti-racisme demonstratie rond. En o ja, ook nog allerlei extreem-rechtse lui die vinden dat ze televisie kunnen maken en graag net zo beroemd willen worden als dat tuig van Geen Stijl dat met hun treiterblogs/vlogs het genre heeft uitgevonden. De combinatie grappig liedje in samenhang met sensatiebeluste roemzoekers heeft uiteindelijk tot de hele ophef, de arrestatie en de vervolging geleid van de Nijmeegse demonstrante.
Nogmaals: Dit had iedereen kunnen overkomen. Behalve natuurlijk de braveriken die nu roepen dat het liedje de demonstratie en het anti-racisme een slechte naam heeft bezorgd en dat op een enkel persoon projecteren en zich haasten te distantiëren. Dat is een niet te miskennen oorzaak van waarom het voor justitie zo makkelijk is om individuen te vervolgen: ze worden in de steek gelaten door velen (gelukkig niet iedereen).
Er is niet voldoende protest en verzet. Laat ik hen die haar de rug toe hebben gekeerd zeggen: de volgende keer staat de repressie bij jou op de stoep. Waarom? Omdat justitie telkens een stap verder gaat in het vervolgen en veroordelen van activisten, van het verder inperken van de vrijheid van meningsuiting en dan vooral die van linkse mensen.
Nu gebruikte ik hier even de verzamelterm ‘links’ maar ik weet natuurlijk ook wel dat het ene ‘links’ het andere niet is. Zo is dus het ‘links’ dat zich nu in felle bewoordingen tegen liedje en veroordeelde demonstrante uitspreekt nadrukkelijk mijn ‘links’ niet, maar hielenlikkend volk dat bang is voor hun goede naam. Dan ben je niet meer bezig met strijd te leveren en daarin elkaar bij te staan, dan ben je bezig met je eigen hachje, of je eigen partij of clubje, met niet op willen vallen, met het beschermen van je privilege. Het gevolg is dat je meewerkt aan de algehele verrechtsing door je af te keren van mensen die radicaler zijn dan jij. Ik kots daarvan. Ik kots daarvan nog meer dan van het fascistische vonnis zelf. Maar toch nog even daarover: hoe bedenken die rechters, E.M.M. Gabel (voorzitter), mrs. O.P.M. Fruytier en M.T.C. de Vries (rechters) het? Maar dat dacht ik ook van de rechters die mij veroordeelden wegens ‘opruiing’, waardoor ik tijdens deze demo vastzat. De kans is groot dat ik anders naast haar gelopen had. Misschien had ik wel meegezongen.

De hele vervolging van mevrouw ‘Paf’ bracht ook in herinnering de vele bedreigingen die ik zelf ontving in 2005/2006 na het verbranden van een klein formaat Neederlandse vlag tijdens een bundelpresentatie. Ik ontving virtuele kogels en moest levend verbrand worden. Een bedreiger stelde mij dood te schieten als hij mijn adres te pakken kon krijgen. Er werd ook geld voor mijn adres uitgeloofd terwijl dit alles zich voltrok. Met grote tegenzin deed ik ten lange leste toch maar aangifte want het ging maar door. Met een dik pak resultaten van eigen uitzoekwerk naar wie er achter de dreigementen per e-mail en op extreem-rechtse fora zaten, toog ik met een medewerker van het anti-discriminatieburo naar de politie. Daar werd de aangifte door een rechercheur opgenomen die telkens zei: “Dit is niet echt een bedreiging. De verdediging zal zeggen dat dit niet zo bedoeld is.” Daarna werd me nog verteld dat veel collega’s op het bureau een hekel aan me hadden en dat het niet zo’n goed idee zou zijn mijn adres ‘op het bord te zetten’ zodat er sneller gereageerd zou worden als er wat gebeurde . Mijn adres kon dan wel eens via die collega’s bij extreem-rechts terecht komen. Je raadt het al: ik hoorde nooit meer wat van de aangifte. De bedreigers zijn actief in bescherming genomen. Waarschijnlijk is de zaak niet eens naar het OM gestuurd, want dan zou ik een sepot-beslissing gekregen hebben.
Aan deze geschiedenis dacht ik dus toen deze hele PAF toestand begon. Bedreiging? Het zijn politie en justitie die bepalen wat een bedreiging is aan de hand van wie de aangever is en wie de verdachte is. Telkens weer zien we aan welke kant politie en justitie staan, namelijk aan de kant waar ze zelf ook staan: racisme, nationalisme, fascisme. Maar dan met een uniform of een toga aan. Ik had gelijk gehad toen ik aanvankelijk geen aangifte wilde doen. Principieel gelijk. Dat doe ik dus nooit meer.

En dan de (niet) media-reacties. Mijn veroordeling wegens opruiing heeft nooit tot protesten geleid uit kringen van de journalistiek, terwijl het wel om de vrijheid van meningsuiting gaat. Je zou verwachten dat bij columnisten alarmbellen gerinkeld zouden hebben. Maar nee. Bij mevrouw ‘Paf’ haasten redacties en columnisten zich zelfs er schande van te spreken dat dit liedje gezongen werd. Door justitie wordt de moord op Fortuijn er nu bij gehaald zoals bij mij de bomaanslag bij het huis van toenmalig staatssecretaris asielzaken Kosto er bij werd gehaald in het requisitoir van de opruiingszaak. Pure stemmingmakerij en de wolven huilen mee als altijd. Alles om maar een sfeer van terreur te scheppen rond het gebruik van de vrijheid van meningsuiting door radicaal linkse mensen, anarchisten. Maar een radicaal politiek idee verwoord in een opiniestuk of een liedje is geen terreur. Net zo min als dat het gooien van een taart automatisch tot de kogel leidt. Geweld is het in het geheel niet eens: “Paf” zeggen is geen geweld. Het is “Paf” zeggen. En van “Paf” zeggen gaat niemand dood. Dus is de oproep op “Paf” te zeggen ook geen opruiing of bedreiging.
Persoonlijk vind ik het jammer dat mevrouw ‘Paf’ spijt heeft betuigd. Dat was niet nodig. Ze heeft niets misdaan. Het was de schrik, neem ik aan. Begrijpelijk. Maar het helpt wel mee suggereren dat hier iets heel erg verkeerds is gedaan, terwijl dat niet zo is. Dat neemt niet weg dat het noodzaak is dat andere mensen hun steun betuigen in plaats van haar af te vallen. We kunnen of moeten zelfs nog altijd het recht opeisen om ‘Paf’ te zeggen of om op te roepen om ‘Paf’ te zeggen, al weten we intussen wat het gevolg daarvan is. We moeten ons overigens serieus afvragen wat justitie nu gaat doen met de informatie dat meer mensen het liedje gezongen zouden hebben, of dat nu zo is of niet. Camerabeelden opvragen? Hebben ze misschien allang gedaan. Eerst de testcase en bij veroordeling de rest, zouden ze wel eens kunnen redeneren. De testcase zijnde: leidt dit tot een veroordeling? Ja. Komt er veel protest? Nee. Test geslaagd, doorpakken. Als zij denken dat meer mensen het liedje gezongen hebben, staan er dan niet al een heel stel mensen op de nominatie om voor dezelfde songtekst opgepakt te worden? Zijn liedjes en leuzen tijdens demonstraties nu vogelvrij geworden? Wat mag je nog zingen en scanderen dan?
Het doet allemaal het ergste vrezen en een ieder die zijn mond nog durft open te trekken kan daar maar beter alvast mee beginnen voordat het de volgende demonstratie niet meer kan omdat er dan een ordedienst van de demonstratie zelf rondloopt die op gaat letten wat de deelnemers zingen en roepen. Zo worden demonstranten in het gareel gehouden. Met mensen die mede-activisten aan- of afvallen en censureren, heeft de staat geen politie meer nodig. Zelfcensuur is onze grootste vijand. Een grotere nog dan die van de censuur van de staat die strenger en strenger wordt door dit soort rechterlijke uitspraken die de weg vrijmaken voor meer repressie.

Intussen worden migranten en vluchtelingen, al dan niet met een ‘legale’ verblijfsstatus, bedreigd door de Wildersen en de Baudetten die een ‘blank’ en ‘boreaal’ Europa voorstaan en het liefst de tijden van VOC en WIC willen doen herleven. Ze willen vluchtelingen laten verzuipen, verhongeren en uitdrogen en hen opsluiten en deporteren als ze hier dan toch gekomen zijn. Niet dat dit nieuw is. De extreem-rechtse parlementsleden die we nu in de Tweede Kamer hebben zitten zijn tot dusver vooral de aanjagers van reeds bestaand beleid van de kabinetten Rutte en voorgangers, maar het kan nog erger. Thierry is gevaarlijk. Punt. Gevaarlijker dan Wilders ook, omdat hij dezelfde ideeën netter weet te verpakken. Zo keurig zelfs dat Groningers voor hun eigen gasboringen hebben gestemd door bij Forum voor Dictatuur het hokje rood te kleuren. Dan kun je maar beter ‘Paf’ zeggen.

Om nu te voorkomen dat niemand straks nog wat durft te roepen, zingen of schrijven is het nodig dat we zij aan zij blijven staan met mensen die wel durven. Dat mag geen kwestie van de euvele moed van een enkeling zijn die vervolgens keihard kan worden aangepakt. Ook als we iets onhandig geformuleerd vinden, niet tactisch of strategisch. Niemand is perfect en soms hebben we gewoon zin om ondeugend te zijn, te provoceren, knuppels in hoenderhokken te gooien en de hypocrisie zo aan te tonen. Heb je er moeite mee, bespreek die dingen met elkaar, maar steun omwille van ons aller vrijheid zonder moralistisch gezeur een ieder die door de staat wordt aangepakt voor een paar woorden. Die steun is hard nodig. Vergeet niet dat we niet moeten willen rekenen, niet hoeven te vertrouwen, op bescherming door de staat en haar dienaren. Misschien ben je wit en heb je een paspoort van dit land en verwacht je dat nog. Weet dan dat dit je privilege is. Neem er afstand van en spreek je uit. Het is zaak ons niet in de verdediging te laten drukken door valse aanklachten en elkaar actief te beschermen: tegen nazi’s, tegen met camera’s rondlopend treiterblogvlogvolk, tegen de smeris, justitie en de staat en niet te vergeten tegen Latijns orerende elitaire fascistische uilenballen.

Paf! (en nog steeds is er geen dode gevallen)

Joke Kaviaar, 24 april 2019