Uitsnede van foto van Jan Kees Helms: terugzwaaien tijdens de lawaaidemo

Hier binnen is het niet zonder problemen verlopen omdat ik me verzette tegen de regel dat je niet mag communiceren met mensen buiten en de daarop volgende intimidatie trotseerde. Ik moest denken aan de mannen in de Zaanse bajesboten die met ons praatten tijdens een bezetting van ene kooi op het terrein, waar we bovenop zaten. Ik moest denken aan die man die vanwege ons contact voor onze ogen door het IBT naar de iso werd gebracht en hoe machteloos en boos we ons toen voelden. Die boosheid wil ik vasthouden. Die moet zich vertalen in verzet. En dat verzet, dat zet ik op mijn beurt binnen voort. Ik heb er geen moment spijt van en wil jullie laten weten je over mij geen zorgen te maken. “Prison is just another place of struggle”.

Dan nu wat er gebeurd is binnen: Even voor 13 uur kregen we op de afdeling te horen dat het luchten tussen 13 en 14 uur zou zijn op de grote luchtplaats (tussen gebouw P en Q*) in plaats van om 14.15 de luchtplaats achter gebouw Q (de gebruikelijke voor de afdelingen QA en QB). (De luchtplaats achter Q zou heel dichtbij de lawaaidemo zijn geweest). Ik ben gaan luchten. Toen het luchten tegen 14 uur ten einde liep zag ik de eerste demonstranten vanaf een hoek van de luchtplaats staan, en ik riep hen en we riepen wat over en weer. Meteen kwamen piwi’s bij me en zeggen dat ik geen contact mocht maken en riepen, “anders pakken we je beet en brengen je naar de andere kant”. Met ‘andere kant’ wordt iso bedoeld. Ik ben toen naar binnen gegaan. Ik belde eerst even naar P., om te laten weten wat er gebeurd was, en om te vertellen dat ik vanuit cel zou komen contacten en zwaaien.

Meteen daarna ben ik naar de cel gegaan en deed de deur dicht zodat roepen niet zo over de afdeling zou klinken. Dit ging even goed totdat piwi’s de deur open deden en zeiden dat ik niet mocht roepen. Ik stond op mijn bed om door het luchtraster alles beter te kunnen horen en erdoor terug te roepen. De piwi’s bleven vanaf dat moment in de deuropening staan kijken om me in de gaten te houden. Dit was zeer intimiderend. Na een tijdje ben ik gaan proberen P. te bellen en te vertellen dat reageren lastig was maar ik kreeg hem niet te pakken. Toen bleek dat er kantelraampjes open stonden in een ruimte dichterbij de demo en ik ging daarheen. Ik wurmde mijn sjaal door het openstaande raampje en tussen de tralies door en zwaaide ermee. Dit alles deed ik staande op een stoel. Nu kwamen de piwi’s hier zeggen dat het niet mocht en “kom van die stoel af en haal die sjaal binnen.”Ik deed dat dan maar en liep ermee terug naar cel en deed opnieuw de deur dicht en hervatte het zwaaien, staand op mijn bed weer. Al snel deden de piwi’s de deur weer open en gingen daar weer staan kijken. Toen ik wat terugriep, gingen ze zeggen dat ik op moest houden en dat dit een (laatste) waarschuwing was. Nu kwamen ze bij me staan. “En anders nemen we maatregelen en dan zal je de rest van de demo niet meer meemaken.” Ik vroeg nog wat voor maatregelen en ik kan me de exacte bewoordingen niet meer herinneren, maar het kwam opnieuw neer op een dreiging met iso.

Ik heb een tijdje staan zwaaien en reageerde nog een keer na een tijdje. De piwi’s naast me zeiden nu dat ik van het bed af moest komen. Ik zei hen herhaaldelijk: “Nee”. Naar buiten riep ik twee keer: “Problemen!” Nu werd het “anders trekken we je eraf”, en dat hebben ze dus gedaan. Op dat moment heb ik de strategie van het spelen voor slappe en zware zandzak toegepast. Daar stonden ze dan met mij op de grond zonder verder met me te kunnen. Ze hadden me weliswaar stevig beet aan mijn armen en handen maar kregen er geen beweging in. Er werd iemand “met spoed” geroepen van gebouw R (Romeo) om te komen helpen. Die zou wel begrijpen waarmee. Ik hoorde ook dat de andere vrouwen achter de deur moesten (damn! Sorry, dames) . Toen de hulp was gearriveerd werd ik de cel uitgesleept, hangend tussen hen in, en buiten de cel overeind gezet en tegen de muur gedrukt, een arm op de rug gedraaid. Ze vroegen of ik mee zou lopen naar beneden. “Nee”. Ik weet waar dat heengaat eenmaal beneden dus ik werkte niet mee. Ze probeerden daarop toch met me weg te lopen en ik liet me zakken. Volgens mij hadden ze zoiets nog nooit meegemaakt. Ze mopperden dat ik niet meewerkte en ik werd aan mijn benen opgetild en zo liggend/hangend door drie piwi’s versleept. Waarom ik niet meewerkte. “Ik laat jullie werken voor je geld”. Dit alles gebeurde op de ring. Ik dacht: hoe gaan ze dat doen met die trap naar beneden? Maar ze gingen niet naar beneden. In plaats daarvan brachten ze me naar een lege cel aan de andere kant van de ring (en dus het gebouw), legden me daar op de grond en deden de deur dicht. Ik kon de demo nog horen maar verder weg en ik kon R. die sprak niet meer verstaan. Ik hoorde nog wel twee keer vragen of ik jullie nog hoorde en gaf een yell daarop. Dat leek gehoord te worden want het werd beantwoord met enthousiast gejoel. Na een tijdje werd het stil. Ik keek uit op de luchtplaats en gebouw P en lette op of IBT eraan kwam om me alsnog in de iso te gooien. Dat is niet gebeurd.

‘Moraal’ van dit verhaal: verzet loont! Had ik mee gelopen, dan hadden ze me met gemak in de iso gekregen en zat ik hier nu niet dit verslag te schrijven. Ze hadden geen zin om zandzak Joke à 70 kg. van een trap af naar beneden en over de luchtplaats naar gebouw P te slepen de iso in (die is aan de achterkant van ‘papa’ in het souterrain).

Om half 5 ging de deur open. Er werd medegedeeld dat er 'een rapportje' is opgemaakt en dat de directeur morgen komt (maandag). Voor vandaag: terug naar de ‘eigen’ cel. Ik kon zowaar nog even bellen voor deur dicht.
Uiteraard is het nog afwachten wat de directeur morgen beslist. (**)
Vandaag heeft het bajesmonster zijn tanden laten zien, nadat wekenlang werd gedaan alsof het monster niet eens tanden hééft. Dat heb ik natuurlijk altijd al geweten: trap er niet in. De piwi’s die de hele tijd doen alsof ze je beste vriend zijn, je willen laten vergeten dat er een machtspositie verschil tussen hen en jou is, die hebben weinig nodig – een regel, een bevel – om volledig om te slaan naar het tonen van hun ware aard en functie: dat van onderdeel van het repressie-apparaat. Om een vrije kameraad vanmiddag tijdens de demo te citeren: “bajesen zijn SHIT.”

Joke Kaviaar, Nog altijd BH-loos, Nieuwersluis, 3-3-2019, 15.15 uur

Noten:
* ‘P’ is Papa en ‘Q’ is Quebec.
Opmerking: ‘iso’ is afkorting voor ‘isoleercel’.

Het rapport:

“Hierbij stel ik u op de hoogte van het volgende vorval:

Op 03-03-2019 omstreeks 14.45 u. is betrokkene overgeplaatst naar een cel aan de andere kant van het gebouw, dit in verband met het herhaaldelijk negerenb van waarschuwingen om niet door het raam naar buiten te schreeuwen waar op dat moment meerdere demonstranten aan het demonstreren waren tegen haar opsluiting.
Betrokkene werkte totaal niet mee aan haar overplaatsing naar een andere cel.”

Het rapport is voorzien van een handgeschreven notitie van de directeur, met alleen zijn paraaf (initialen): “4/3/19: Mw. Gehoord en gewaarschuwd. Mw wil kopie van S.V. – P.V.”

Verslag Steungroep 13 september: Solidariteit en repressie bij lawaaiactie voor Joke in Nieuwersluis

Vandaag hielden we met tussen de veertig en vijftig mensen een lawaaidemonstratie bij de gevangenis in Nieuwersluis. Daarmee betuigden we solidariteit met Joke Kaviaar die daar gevangen zit, veroordeeld wegens het nschrijven van kritische teksten en het deelnemen aan ene protestactie tegen een vluchtelingengevangenis op kamp Zeist. De demonstranten maakten lawaai en riepen “Joke vrij! Iedereen vrij!”. Enkele actievoerders deden kort het woord, en er was muziek. Joke zwaaide terug vanaf haar celraam en liet zich ook horen. Solidariteit alom.

Dat vonden de gevangenisautoriteiten blijkbaar niet goed. Telefonisch had Joke al laten weten dat ze met isoleercel bedreigd werd. Na een flinke tijd demonstreren, pal nadat één van de actievoerders haar toezong, riep Joke “problemen!” Ze verdween van achter haar raam. We bleven lawaai maken en één van ons riep af en toe of Joke ons nog hoorde. Blijkens een herhaalde kreet van herkenning was dat het geval. Gelukkig! Dan zat ze dus kennelijk niet in een isoleercel – als de stem tenminste inderdaad van haar was. Enige tijd later vertrokken de demonstranten

Inmiddels hebben mensen van de Steungroep van Joke gehoord wat er was gebeurd. Bajespersoneel had haar herhaaldelijk verteld dat ze geen contact mocht leggen met de demonstranten, niet mocht communiceren. Ze stonden intimiderend in haar cel terwijl Joke liep te zwaien met haar Palestijnensjaal. Uiteindelijk grepen ze haar vast en sleepten ze haar weg naar een cel in een ander deel van het gebouw. Daar kon ze na enige tijd weer uit, maar pas nadat de solidariteitsactie alweer voorbij was.

De autoriteiten houden duidelijk niet van solidariteit tussen medestanders en Joke en behandelen haar communicatie met ons als vergrijp dat afgestraft moet worden. Ze is ‘op rapport’ zoals dat heet, en krijgt morgen te horen wat voor sanctie ze krijgt opgelegd.

Het laat allemaal des te meer zien wat voor ondingen bajessen zijn, hoe nodig onze strijdbare solidariteit met Joke Kaviaar is en blijft, juist ook nu de tweede helft van haar gevangenisstraf is in gegaan.