Het ergste van hier vandaag te staan, is niet het feit dat wij beschuldigd worden van het verstoren van een gemeenteraadsvergadering, terwijl die gemeenteraad het bestaansrecht van vluchtelingen terzijde schuift ten gunste van een bouwvergunning, hoe verwerpelijk dat ook is. Het ergste is niet voor dit soort acties veroordeeld te worden, wat dat vonnis ook moge inhouden. Dat heeft namelijk geen invloed op acties in de toekomst en het houdt mij niet tegen. Nee, dat is het ergste niet. Het ergste is dat die gezinsgevangenis er toch gekomen is. Maar dat is niet einde verhaal. Het verzet tegen deportaties en tegen het Europees grenzen dichttimmeren houdt niet op bij het voldongen feit van de bouw van die ene gevangenis. En de bouw van die gezinsgevangenis kan niet los worden gezien van het landelijk en Europees gevoerde beleid dat vluchtelingen moet tegenhouden en ontmoedigen.

De gezinsgevangenis is net als andere detentiecentra het laatste middel in een reeks repressieve maatregelen die vluchtelingen moet dwingen zich neer te leggen bij hun deportatie. Voor gezinnen zijn er eerst de gezinslocaties. Afgelegen plaatsen verspreid over het land waar intimidatie, langdurige onzekerheid en angst om de volgende ochtend om zes uur van je bed te worden gelicht alledaagse kost zijn. Elke dag stempelen en steeds weer die gesprekken met de zogeheten 'regievoerders' van de Dienst Terreur en Verrek. Ambtenaren die zijn opgeleid om mensen te ontmoedigen en ze wijs te maken dat ze beter af zijn als ze teruggaan naar het land vanwaar ze gevlucht waren. Dat, en de voortdurende repressie om te vertrekken, ook al lopen er nog beroepsprocedures tegen de afwijzing van het asielverzoek.., het moet mensen doen geloven dat er maar een optie is: vertrekken. Zo probeert de DT&V om een eventueel te winnen beroepszaak voor te zijn met het zogenaamd 'vrijwillig' vertrek van de tot wanhoop gedreven vaders en moeders.

“Ach, krijgt u alsnog asiel? Wat jammer dat u al weg bent. Wij halen u niet meer terug. Sterker nog, wij weten niet eens waar u gebleven bent en of u nog wel leeft.”

Die ambtenaren van de deportatiedienst die de druk telkens wat verder opvoeren, zijn getraind in manipulatie. De Dienst Terreur en Verrek, meer dan tien jaar geleden opgericht door toenmalig minister Verdonk en geleid door de gewetenloze inmiddels ex-directeur Rhodia Maas, wordt dan ook gezien als een succes. Rhodia Maas, die beweert dat 'illegaliteit' een keuze is, hield onlangs haar afscheidsspeech, waarin ze die stelling nog maar weer eens herhaalde en zich vooral druk maakt over het “draagvlak” van de dienst en de “beeldvorming”. Ze maakt zich dus niet druk over de onder haar verantwoordelijkheid gedeporteerde mensen, gezinnen met kinderen incluis. Nee, ze maakt zich zorgen over wat wij van haar werk vinden. Maar Rhodia Maas gaat nog verder. Het liefst maakt ze NGO's en de directe omgeving van te deporteren kinderen medeplichtig aan het beleid van uitsluiten en wegvoeren. In haar speech zegt ze daarover:

“Omdat juist de omgeving van de vreemdeling zo bepalend is bij het voorbereiden van het vertrek, zou die omgeving sterker betrokken moeten worden. Zou het moeten gaan over delen van verantwoordelijkheid.”

Het is dus niet meer alleen het spreiden van de verantwoordelijkheid over verschillende diensten, de IND, de DT&V, de politie en de marechaussee dat het zo moeilijk maakt voor mensen om hun recht te halen, doordat de een steeds wijst naar de ander en vice versa. Nu worden ook nog zoveel mogelijk mensen en organisaties buiten die diensten erbij betrokken en verleid tot regelrechte collaboratie met de tirannie van het deportatiebeleid. Zo worden buren en vrienden tot verrader gemaakt. En al die NGO's die zeggen voor vluchtelingen op te komen, worden omgevormd tot handlanger.

In de gezinsgevangenis werkt ook het COA mee aan het bereiken van het gewenste resultaat: mensen zover te krijgen dat ze gewillig het vliegtuig in gaan. COA ambtenaren werken samen met DJI ambtenaren en worden een verdedeld soort gevangenisbewakers. Daar weten ze zelf allerlei prachtigs over te vertellen, zoals hoe het gebruik van verhullende termen mensen voor de gek helpt houden. Over hun samenwerking met de DT&V zeggen zij: “We hebben een gemeenschappelijk doel” en “Het concept klopt gewoon”. En dat doel is om de deportatie zo makkelijk mogelijk te laten verlopen. In feite worden mensen gewoon met leugens en mooipraterij gedrogeerd, gepacificeerd.

“Nee, u zit niet in een gevangenis. Want wij noemen u 'bewoner'.”
“Nee, u wordt niet gedeporteerd. U wordt 'begeleid'.”

Het is typisch voor Neederlands beleid. Dat doen alsof het allemaal zo redelijk, zo humaan, en zo kindvriendelijk is. Maar aan het einde van de rit zitten de kinderen met hun murw gemaakte ouders in een vliegtuig tussen de marechaussee in. Geeft een van beide ouders ook maar een kik, dan wordt papa gekneveld en geboeid. Dan krijgt de mama te horen dat haar kinderen worden weggehaald. Dat is hoe kinderen met hun ouders dit land verlaten. Onder zware druk. Wij zien dat niet. Alles wat de overheid wil dat wij zien is hun propaganda. En die gezinsgevangenis, officieel geheten 'Gesloten Gezins Voorziening', is een sterk staaltje propaganda.

Zoals in elke oorlog, draait het in de onzichtbare oorlog tegen vluchtelingen voor een groot deel om die propaganda en om stemmingmakerij. Je kunt mensen pas laten geloven dat een groep mensen de vijand is waartegen alle middelen zijn toegestaan, nadat je maar lang genoeg geroepen hebt dat het overlastgevers zijn, profiteurs, criminelen of terroristen. Dan kun je ze opsluiten of bij gebrek aan mogelijkheden tot daadwerkelijke deportatie over te gaan op straat gooien. Dat is zondebokkenpolitiek. En dat is fascisme.

De groep Wij Zijn Hier in Amsterdam strijdt al jaren voor hun recht op bestaan en menig vluchteling uit die groep kreeg dankzij de inzet van vrijwilligers alsnog het asiel dat ze in den beginne hadden moeten krijgen. Maar dat verhaal, dat hoor je nooit. Al die tijd waren ze veroordeeld tot een leven op straat, vooral dankzij toenmalig staatssecretaris Albayrak die de gemeenten onder druk zette om alle noodopvang te sluiten.

Nu, een paar kabinetten verder, is het staatssecretaris Dijkhoff die het stokje heeft overgenomen en net als zijn voorgangers is hij vooral bezig met de vraag: 'Hoe zetten we mensen zo effectief mogelijk het land uit?' Zijn voorganger Teeven heeft hem alvast aan die gezinsgevangenis op Kamp Zeist geholpen.

Afgelopen week liep het overleg over bed bad en brood met de gemeenten vast omdat veel gemeenten weigeren de opvang te sluiten. Stel je voor, dat gemeenten onvoorwaardelijke opvang bieden aan de met zoveel moeite tot untermensch gebombardeerde vluchtelingen, al is het alleen maar voor de nacht! Stel je eens voor dat daar NIET de voorwaarde aan wordt verbonden dat zij moeten meewerken met wat zo eufemistisch wordt genoemd: 'terugkeer'.
En dus moeten met de winter in aantocht de gemeenten nu alsnog gedwongen worden de opvang te sluiten en wordt daartoe, vooruitlopend op een wetsvoorstel dat dit mogelijk moet maken, alvast de geldkraan dichtgedraaid. Stel je voor dat geld wordt uitgegeven aan menselijkheid in plaats van aan moordbeleid! Want dat “ondermijnt de effectiviteit van beleid dat juist op terugkeer is gericht” zo roept in aanloop naar de verkiezingen de VVD, in een poging om de stemmen van Wilders' PVV zoveel mogelijk naar zich toe te trekken.

Het liefst zet Fort Europa naar Trumpiaans voorbeeld een muur om dat Fort heen, maar dat is niet haalbaar. De muren die er wel zijn, zijn gemaakt van wetten, regels en leugens. De muren die er wel zijn, zijn gemaakt van angst, haat en hetze. De muren die er wel zijn, zijn de muren tussen mensen, tussen vluchtelingen en de reeds aanwezige bevolking die wordt wijsgemaakt dat ze meer recht hebben om hier te zijn dan die vluchtelingen. En de fysieke muren die er zijn, die staan om de gevangenissen heen. Gevangenissen die gesloopt dienen te worden. Gevangenissen zoals Kamp Zeist. Hoe mooi ze ook worden voorgesteld, ze ontnemen mensen het recht om over hun eigen leven te beschikken, hun toekomst. En wat daar werkelijk binnen gebeurt, hongerstakingen, zelfmoordpogingen, dat krijgen we zelden te horen.

Maar we laten ons niet bedotten. En we laten ons niet het zwijgen opleggen. Waar muren worden opgericht, zullen wij er zijn om ze neer te halen. Waar grenzen worden getrokken, zullen wij er zijn om eroverheen te gaan. Waar wetten mensen hun bewegingsruimte ontnemen, zullen wij er zijn om de wet te overtreden in de strijd om ware rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid die met wetten niets van doen heeft, maar wel met solidariteit, zelfbestuur en vrijheid.
De wetten waarop politie, officieren van justitie en rechters zich baseren, zijn slechts leidraad voor controle en onderdrukking. Onze invloed daarop is marginaal tot nul. En daarom: vrijheid moet worden genomen. Het heeft geen zin erom te vragen. Ik vraag u, die hier tegenover mij zit, dan ook niks. Ik wil geen gunsten van een systeem dat mensen de dood in jaagt. Ik wil geen voorrechten die slechts bedoeld zijn voor witte en westerse mensen met een Neederlands paspoort.

Voor vrijheid van beweging en solidareit! Strijd tot staat en kapitaal ten onder zijn gegaan! Weg met nationalisme, racisme en fascisme! Geen man. geen vrouw, geen kind is illegaal!

Joke Kaviaar, 28 november 2016