Het is waar. Er kan er maar een de beste politicus van 'het' jaar zijn. Rita Verdonk is er trots op. Het is de titel van degene die geen stap afwijkt van de uitgezette koers. Dat is diegene die het meest meedogenloos is. Dat is diegene die geen middel schuwt om zich uit te laten roepen tot beste politicus van het jaar. Leugens. Verdeel en heers politiek bedrijven. Zichzelf de slachtofferrol aanmeten wanneer zojuist dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Congo. De Schipholbrand. De vogel van Verdonk. Mensen gaan uit wanhoop in hongerstaking. Of beter gezegd, omdat dit hun laatste hoop is. De dood wacht hoe dan ook. Misschien laat deze zich afwenden door het gezicht van die dood hier te laten zien, terwijl het zich openbaart in de vermagerende wangen.

Op de stoep van het ministerie van justitie ging hij zitten, Mehdi Hooshyar. Hij liet er zien met papieren wat er zal gebeuren indien hij zal worden gedeporteerd naar Iran. Want spreken kan hij niet meer. Zijn uitgedroogde lippen zeggen trouwens wel genoeg. Alleen de beste politicus van het jaar kan zoiets weerstaan. Politiek bedrijven heeft namelijk niets met menselijkheid te maken maar met strategie. Je gezicht niet laten zien. Wachten tot het voorbij gaat. De politie laten ingrijpen omdat een stervende op de stoep toch niet te lang kan blijven zitten. Ja, dat kan alleen de beste politicus van het jaar verzinnen, zoiets. Anders ben je een zwakkeling, geen leider maar een volger van emoties. Iemand die zich door gevoelens laat chanteren kan geen lijn uitzetten, en chantage, dat is het, zo'n halfdode hongerstaker op je stoep. Het is net zoiets als toegeven aan een gijzeling. Dat doe je toch ook niet? Dan blijf je aan de gang! Dan hebben we straks niet een hongerstaker, maar twee, of drie, of vier of honderden hongerstakers.
Alsof de hongerdood zo'n prettig vooruitzicht is.

Het is niets anders dan boeven met vluchtelingen vergelijken. Maar dat is nu juist wat Rita groot heeft gemaakt. Sluit ze samen op, dan ziet de bevolking het verschil niet meer. Het is net als met die brand in de Schipholbajes.
Zelf het boetekleed aantrekken, mensen pardon verlenen, leidt maar tot meer brandstichting. 'Ja goed idee, we steken onszelf in brand!' Natuurlijk denkt menig gevangene dat. Ja hoor, Rita. Daar moet hard tegen opgetreden worden. Geen genade. Het kan niet zo zijn dat het ministerie van justitie verantwoordelijk wordt gehouden. Het moet wel zo'n enge Arabier uit het noorden van het ghetto Afrika zijn geweest. Opsluiten die vent. En met zo een daadkracht wordt je dus beste politicus van het jaar. Wanneer andere mensen dergelijke volharding ten toon spreiden, worden ze tot staatsgevaarlijk bestempeld. Dan zijn ze rechtlijnig, extremist, of fundamentalist.

Welnu, ik vind Rita Verdonk gevaarlijk. Levensgevaarlijk. In een schandblok op de kermis ermee. Of ergens dumpen op zee, holadijee. Van het de dood injagen van mensen die geen kant meer op kunnen, word ik met de dag woester en ga ik dromen van autobommen onder ministeries, taarten met giftige paddenstoelen, en meer van dat soort creativiteit. Word ik nu binnenkort benoemd tot woordenterrorist van het jaar, omdat ik volhard in mijn standpunten en schrijf wat er in me opkomt, zonder me ergens iets van aan te trekken? Want dat is toch het criterium voor een huppeldepup van het jaar titel? Volharding? Dat is wat mensen tot helden maakt. Dat er niet met ze te spotten valt. Of het nu goed is wat je doet of niet, is van geen enkel belang; dat zie je aan de benoeming van Rita Verdonk. Het woord zegt het ook al: vol hard ding. In Rita's geval staat die ene d teveel overigens voor deportatie, of voor doodsoorzaak.

Want als Mehdi, of een andere hongerstaker of gedeporteerde sterft, zal hij niet de eerste zijn. Doodsoorzaak nummer 1 onder vluchtelingen in Nederland? Rita Verdonk! Wie het geneesmiddel voor deze epidemie vindt, melde zich beter ten snelste!

Joke Kaviaar, 10 januari 2006


MEHDI HOOSHYAR IS VRIJGELATEN !

Wie zegt dat een hongerstaking als laatste actiemiddel voor wie geen kant meer op kan, geen zin heeft, krabbe zich bij deze nog eens goed achter de oren: Na een hongerstaking van 56 dagen is de IND plots wat inschikkelijker geworden. Mehdi is vrijgelaten na een kennelijk goed verlopen gesprek met de IND. Oftewel: ze moeten hebben ingezien dat iemand die al half dood voor hen zit, kennelijk echt geen andere keus heeft dan die tussen hongeren hier of de galg in Iran. Einde verhaal betekent dit natuurlijk pas als Mehdi de A-status heeft. Blijf dus vooral je steunbetuigingen sturen!

We hadden niet verwacht een afrastering tegen te komen. Dwars over het pad.

Het bos bij Appelscha, voorjaar 2005. Een vrijplaats. Een anarchistentreffen. Maar toch, hier stonden we, midden in het bos in onze vrijheid beknot. Birgit voelde aan de afrastering. Snel trok ze haar hand terug. "Shit! Er staat stroom op!"
Zouden we erover kunnen? Of beter gesteld: Was het ons een stroomstoot waard en een scheur in ons broek? "Wordt lastig. Als je leven er nu van af hangt," zei ik "Dan is het wat anders,"
Maar ons leven hing er niet vanaf. Onze vrijheid ook niet. En het kon niet zo zijn dat er nergens een uitgang was. Toch? Dus volgden we de afrastering. Daarvoor moesten we telkens bukken om laaghangende takken te ontwijken en oppassen dat we geen schok kregen, zo vlak liepen we er langs. Al die moeite om een uitgang te vinden! Omdat we geen zin hadden om dezelfde weg terug te lopen.
"Stel je voor dat dit het land is, dat je wilt ontvluchten." verzuchtte Birgit. Zwijgend liepen we verder. Allebei zullen we gedacht hebben aan die avond ervoor. We waren met een groep mensen vanuit Appelscha naar Ter Apel gereden. Daar is een 'vertrekcentrum' en daar waren we gaan demonstreren. Spandoeken en trommels mee. We hadden de toegangspoort gesloten getroffen. De tot vrijwillig vertrek gedwongen vluchtelingen die er zitten waren in korte tijd massaal toegestroomd. Niet veel later waren ook wij op het terrein, binnengekomen door een gat dat iemand in de omheining had geknipt.

Het land ontvluchten. Die mensen daar in Ter Apel hadden dat dus gedaan. Het was gelukt, maar nu waren ze in Ter Apel om te worden 'voorbereid' op hun 'terugkeer'. En dan? Nog zie ik de beelden voor me van mensen die de grens Marokko-Spanje trachtten over te komen. Over hekken waar die afrastering in het bos bij Appelscha niets bij is. Bebloede handen van wanhopigen die er niet in geslaagd waren om over te klimmen.
"Als het je land is, is je land je gevangenis," merkte ik na een poosje op. Intussen was het einde van 'ons' hek, onze 'grens', nog niet in zicht. Dat ergerde ons, want aan de andere kant, parallel aan dat hek, bevond zich het makkelijk begaanbare pad dat we hadden willen nemen.
Intussen begon het donker te worden. Nog even en we deden iets dat niet was toegestaan: ons na zonsondergang in het bos bevinden. Visioenen van boze boswachters die hoge boetes uitdelen kwamen in ons op. Maar ons wachtte redding! We troffen een ander pad, dat eveneens op de afrastering uitkwam.

Waren die vluchtelingen in dat vertrekcentrum maar zo gelukkig! De vreugde van die avond ervoor, tijdens de demonstratie, zal van korte duur zijn geweest. De controles bij de poort, het stempelen, de camera's, de ledigheid van het afwachtend bestaan, de angst voor de toekomst; het zou vandaag voor hen weer hetzelfde zijn. En wij waren hier, in het bos, op een plek waar die afrastering even plaatsmaakte voor een houten hek dat ooit normaal open had gekund. We konden er 'uit' door het even weg te trekken voor elkaar. We waren 'vrij' en slaakten kreten van opluchting. En we liepen het bos uit, terug naar onze vrijplaats.

Joke Kaviaar, 9 januari 2006