| Bij De Dood Uit Het Verleden Bij de dood uit het verleden verzet zich mijn blik tegen de grafsteen voor mij, die met een stiletto in mijn ogen kerft, Kijk nog eens goed! een vallen losweekt met haar opschrift Bij de dood uit het verleden verborg zich mijn hart, zo lang klopte traag en zacht, als een wekker die weer opgewonden moest worden, en verzon zich mijn geest zo breed een woestijn van steeds weer schuivend vergeten Zo leek hij zelf gestorven, de dood Zelfs nooit geboren, de dood Terug uit het verleden, de dood, alsof het nog gisteren was, nee, alsof dit nu pas zich aan me opdringt Bij de dood uit het verleden gaat de tijd in de aanval, steekt toe, en mijn hart en ogen, ze kruipen in elkaars armen, zo vol verweer over de ontkenning, maar er is geen toevlucht te vinden bij de dood uit het verleden Kon het niet anders zijn dan zó wreed? Had ik de verstikking tussen de muren moeten horen? Had ik, onder de deur door, de verlating moeten proeven, toen, en niet nu? Bij de dood uit het verleden, word ik samengeperst, als in een gebalde vuist die de kracht heeft om een kei te verpulveren zodat hij als stof tussen pink en palm de hand moet verlaten Hij, nu de dood uit het verleden, ging in leven naar binnen Hij, die zo hard schreeuwen kon, van vlees dat van woede beven kon, en bloed dat van klappen vloeien kon, zal dat moment vervloekt hebben, de stem wegebbend in de holle ruimte, niet wetende dat hij de dood uit het verleden zou worden, een dag later, die voor mij nog steeds en altijd maar één dag later zal zijn, nu Om bij de dood uit het verleden kwaad te staan, nu Verder te gaan, nu Terug te komen, nu Te spreken tegen een grafsteen Verdomme man! Die dag, dat ik je voor het laatst zag in de wachtkamer bij de wachtcommandant op het hoofdbureau van politie waar we wachtten op wat komen ging Joke Kaviaar 3 augustus 2004 |
