Op 10 december vorig jaar kreeg ik een huisbezoekje van wijkagent Ron Bergman omdat ik twee dagen daarvoor een protestmail had gestuurd naar de organisatie van een turn-event voor kinderen. Het event had een racistisch karakter, zo liet de moeder van een van de kinderen op facebook weten. Doorbraak publiceerde een protestmail en riep op hetzelfde te doen.

Gevolg gevend aan die oproep schreef ik:
“Ik vernam via Facebook dat uw vereniging aanstaande zaterdag een turn-event organiseert met ‘Nieuw-Guinea’ als thema en daarvoor kinderen vraagt om uitgedost als ‘inboorlingen’ te komen. Ik roep u nadrukkelijk op hiervan af te zien. ‘Inboorlingen’ is stigmatiserend voor mensen uit Nieuw-Guinea, en voor alle zwarte mensen en mensen van kleur in dit land. Horen zij er niet bij? Het is stereotype beeldvorming en daarom racistisch. Dit zijn voorstellingen uit het koloniale tijdperk. Beneden alle peil.”

Ik publiceerde de mail op facebook onder de oproep van Doorbraak en op mijn eigen tijdlijn. Typisch geval van online actie, zou je denken. Dat gebeurt wel vaker en wil nog wel eens effect hebben. Ook dit keer was dat zo: vanwege alle kritische e-mails zag de organisatie, tot grote opluchting van de moeder die het had aangekaart, af van het shmincken van kinderen als 'inboorlingen'. Verdere actie was niet nodig en ook niet aangekondigd. Evengoed heeft, zo bleek achteraf, de organisatie uit vrees voor acties de politie gebeld. Deze bekeek de vele protestmails en moet besloten hebben om een voorbeeld te stellen met de bij hen bekende schrijvende activiste.
Als gevolg daarvan werd twee uur na probleemloze aanvang van het event door twee lokale smerissen dringend en herhaaldelijk bij me aangebeld en op de deur gebonsd tot ik opendeed. Wat was ik van plan, zo luidde de vraag. En wat had ik geschreven? Ik stond op blote voeten in mijn nachthemd en een snel aangeschoten broek tegenover hen. Als ik actie had willen voeren zou ik niet thuis zijn geweest en hadden hun Hoofddorpse medeplichtigen mij allang bij het event gezien.

Nee, ik wilde Bergman en zijn sidekick niet te woord staan. Een gevoel van deja-vu. Dit was niet de eerste keer dat smerisssen bij me aan de deur kwamen omdat ze zogenaamd meenden dat ik iets van plan was. De Utrechtse recherche heeft dat geintje in 2010 ook al eens geflikt en ook toen heette het: “Je bent iets van plan” en werd er gedreigd en geintimideerd. Dit was in de tijd van de op gang komende campagne tegen BAM toen ze de nieuwe grensgevangenis op Schiphol gingen bouwen. De klacht over deze intimidatiepoging werd destijds afgewezen en dat was toen ook al geen verrassing. Toch diende ik deze keer een klacht in en deed op advies van mijn advocaat zelfs aangifte. Dit soort ongein moet eens afgelopen zijn.

Want ook nu weer pikten ze me eruit. Andere mailschrijvers hebben namelijk geen bezoek gehad. En opnieuw was het lastig om van ze af te komen. Nu is zelfs de voet tussen de deur gezet toen ik na een beslist “Nee” de deur weer dicht wilde doen. Er moest en zou gepraat worden. Ik had natuurlijk de deur dicht kunnen gooien en daarmee de voet van wijkagent Ron Bergman kunnen verbrijzelen.
Had ik dat maar gedaan! Want wat blijkt? Bergman heeft, volgens hemzelf en zijn sidekick, helemaal niet zijn voet tussen de deur gezet! Hoe had ik dus zijn voet kunnen verbrijzelen? Ik had gewoon de deur dicht kunnen gooien, aldus Bergman en zijn maatje. En ik maar beleefd hen te woord staan en noodgedwongen uitleg geven over de mail en het racisme van de event. Allemaal uit de goedheid van mijn hart en omdat ik hen zo graag te woord sta? En ik heb natuurlijk ook volkomen vrijwillig, zonder dat van enige dwang sprake was en terwijl ik in mijn eigen huis was, mijn identiteitsbewijs laten zien! Want volgens Bergman had ik ook heel iemand anders kunnen zijn dan degene die zij al die tijd al aan het dwingen waren om vragen te beantwoorden over wat ik van plan was.

Nee, van enige intimidatie en ambtsdwang is totaal geen sprake geweest en de aangifte die ik tegen Ron Bergman heb gedaan, waarin ik uitvoerig heb uitgelegd welke voet op welk moment en hoe tussen deur en drempel werd gezet, leidt als altijd helemaal nergens toe. Ook mijn uitleg over hoe het toch kon dat ik mijn ID bewijs liet zien terwijl ik wist dat ik zelfs volgens hun wetten in mijn recht stond om dit te weigeren, leidt helemaal nergens toe. In de beslissing om niet tot vervolging over te gaan wordt zelfs niet meer gesproken over de afgedwongen identificatie.
Bergman heeft dus geen stap in mijn woning gezet en geen ID bewijs gevorderd. Niets van dat al. Als twee smerissen zeggen dat het niet gebeurd is en dat zij alleen maar heel vriendelijk even wat kwamen vragen, dan is dat zo en daarmee uit. En zo ontvang je ruim een half jaar later een brief dat niet tot vervolging wordt overgegaan en dat je nog altijd een artikel 12 procedure kunt beginnen. Dat en de voortzetting van de klachtprocedure met een hoorzitting zijn nog alles wat rest. Maar ook de klacht zal wel worden afgewezen.

Een artikel 12 procedure? We weten allemaal dat aangiftes en klachten tegen smerissen nergens toe leiden en dit zag ik natuurlijk ook wel aankomen. Het heeft totaal geen zin, zelfs niet als het om veel ernstiger zaken gaat.
Waarom dan toch gedaan? Puur omdat ze het heel vervelend vinden om ook eens verhoord te worden en aan de verkeerde kant van het opmaken van een proces-verbaal te zitten. Maar meer nog: het moment dat we hen niet meer om de oren slaan met hun eigen wetten die zij claimen te handhaven, is het moment dat ze helemaal niet meer hoeven na te denken bij wat ze aan het doen zijn. Naief hoeven we daarover niet te zijn. Het laat vooral zien dat smerissen altijd vrij spel krijgen van zichzelf en van justitie en dat het indienen van klachten en het doen van aangiftes een middel is met een ander doel. Namelijk om aan te tonen: smerissen hebben een vrijbrief. Ook bij mishandeling en moord. Denk aan Moes Saeliti die invalide is geslagen in buro Heemstraat in Den Haag. Denk aan Rishi Chandrikasing en aan Mitch Henriquez en vele anderen die door smerissen zijn vermoord.
Als klachten al worden toegekend, heeft dat geen gevolgen. Klachtenprocedures zijn zoethoudertjes. Aangiftes tegen smerissen behandelen zijn dat ook. En worden ze al vervolgd, dan mogen we niet weten wie het zijn, zoals de moordenaars van Mitch. Ondertussen werken ze gewoon door.

De betrokken wijkagent Ron Bergman (foto) en zijn side-kick zijn leugenaars. Zij en al die andere smerissen doen hun vuile werk met intimidatie en bedrog in de hand. Alles op bevel natuurlijk. Dit zijn dan ook geen incidenten. Dit zijn voorbeelden van dagelijkse praktijk waar je bijna nooit wat van hoort. Had ik daadwerkelijk die deur dichtgegooid met de voet van Bergman ertussen, dan hadden ze vrijbrief gehad om me dood te schieten. Er had nooit een haan naar gekraaid. Dan had ik dat maar niet moeten doen, zoals Mitch Henriquez maar beter geen grapje had kunnen maken. Het had geheten dat ik geweld had gebruikt. Eigen schuld. Nooit had iemand gezegd: zij stond in haar recht want hij deed zijn voet tussen de deur. Tenzij wij, die ons verzetten tegen politiegeweld en repressie, dat zeggen. Tenzij wij de straat opgaan tegen etnisch profileren, racisme en repressie. En we weten allemaal wat er dan gebeurt: preventieve massa-arrestaties en nog meer intimidatie, geweld en veroordelingen. Plus gebiedsverboden, gevangenisstraffen en mediahetze. Maar het is alles beter dan zwijgen.

Ergens moet dit stoppen. Met de volledige vernietiging van het (racistische) systeem van strafrecht, politie, justitie, gevangenissen en het geweldsmonopolie van de staat. Dat het liefst, en meer. Zolang dat niet zo is, is bewustwording van deze mechanismes wel het minste. Vandaar de klacht en de aangfite. En vandaar dit stuk. De smeris is niet je beste vriend of anders heb je geen vijanden meer nodig. En dat geldt ook voor de zogenaamd vriendelijke wijkagent.

Joke Kaviaar, 2 augustus 2017