|
De oorlog tegen migranten: horen, zien en zwijgen?
Ruim twee maanden na de actieweek in Brussel ter afsluiting van de March 4 Freedom is de noodzaak voor verzet tegen het moorddadige apartheidssysteem van de Europese migratiepolitiek groter dan ooit. Duizenden mensen demonstreerden de laatste tijd in steden als Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam.
'Ruim honderd bootvluchtelingen aangespoeld in Libië', las ik gisteren nog. De dag ervoor: 'Achttien migranten omgekomen bij Lampedusa'. Het is niet bepaald een goed bewaard geheim dat vluchtelingen dag na dag de dood vinden in de verborgen oorlog van Fort Europa tegen migranten. Die oorlog is net zo goed een eenzijdige oorlog als de oorlog van de Staat Israel tegen de Palestijnen én ook tegen migranten die daar massaal door razzia's worden getroffen om in de woestijn in gevangenissen te worden gestopt. De EU lidstaten hebben bepaald geen patent op de jacht op vluchtelingen en het racisme en etnisch profileren door de jagers die ze de straat opsturen, hun politie en hun leger. Van Australië en de VS tot Griekenland, Neederland, Zweden, Zwitserland en vele andere tirannieke democratieën in Europa: grensmoord, deportaties en opsluiting zijn aan de orde van de dag en er wordt door een enorm scala aan bedrijven flink geld aan verdiend. Er wordt geld aan verdiend zoals er geld wordt verdiend aan de wapenhandel en het steunen van dictaturen. Er wordt geld aan verdiend zoals aan de uitbuiting van de arme landen met hun nog armere bevolkingen. Feitelijk is de oorlog tegen migranten de meest wijd verbreidde, langdurige en consistente van allemaal, met wapens die geniepiger zijn dan raketten, en met propaganda die verkocht wordt als feiten en nieuws. Een oorlog, ingebed in onze welvaart. Op 30 juli werd gemeld: '150 migranten verdronken voor kust Libië'. Intussen wordt verder gebouwd aan het Frontexhek tussen Turkije en Griekenland, om mensen maar te dwingen het over zee te proberen. De teller stond eind juli op 1280-1480 doden sinds eind mei! In het bericht op Watch The Med staat: “The Italian military operation Mare Nostrum and the governments of the EU and North-Africa do not count the dead.” en “Since May 2014 news reports indicate that the Italian military operation Mare Nostrum repeatedly retreats from the Sea area of Libya,leaving ever-greater gaps that cannot be closed by the Italian coast guard responding to distress-calls. Several shipwrecks have occurred despite distress-calls launched by refugees.” De verhalen als zouden de schepen van Europa's grenswaakhond Frontex alleen maar heldhaftig bezig zijn met het redden van mensen, en niet met het voorkomen dat mensen asiel aanvragen door hen tegen te houden, terug te sturen, tijdig te spotten en op te sluiten, kunnen bij deze gevoeglijk de prullebak in. Maar de slachtoffers van het beleid vallen niet alleen massaal in de Middellandse zee. Verspreid in tijd en plaats is het business as usual. 'Man died during deportation' luidde een bericht op dezelfde dag dat die eerder genoemde achttien mensen verdronken. Dit gebeurde in Frankrijk toen de angstige man tijdens deportatie een hartaanval kreeg. Ongelukje zeker? In 'ons' land stierf vorige week een van de vluchtelingen, Nasir Galid uit Somalië, die in de van spanning doordrenkte Vluchtgarage woonde, waar de gemeente Amsterdam zonder er naar om te kijken meer dan honderd mensen onder erbarmelijke omstandigheden laat creperen. Maar gelukkig, de genereuze gemeente Amsterdam wil wèl helpen met de begrafenis. Was de man slachtoffer van niets meer dan een vechtpartij tussen vluchtelingen zoals een bericht op AT5 meldt, of waren hijzelf en de andere twee betrokkenen alledrie ten prooi gevallen aan de enorme druk en stress, aan de allesoverheersende wanhoop van hun uitzichtloze bestaan? Ik zou zeggen: het laatste. Het kan noch de Haagse politiek onder aanvoering van Fred de Vluchtelingenjager Teeven, noch de burgemeesters van Amsterdan en Den Haag wat verrotten dat zij mensen tot waanzin drijven. Zij achten zich nergens voor verantwoordelijk, ook al werd bij herhaling gewaarschuwd en om hulp gevraagd. De afgelopen weken verhuisde een ander deel van de groep 'Wij Zijn Hier' twee keer, of beter gezegd: ze werden ontruimd en zagen zich genoodzaakt een volgend pand te kraken. In Den Haag meent men er goed aan te doen de kerk te ontruimen waar de groep vluchtelingen van Recht op Bestaan al geruime tijd huist. Dat is beter voor ze, zo schijnt het. 1 september staan ze wegens brandgevaar op straat. Dat is natuurlijk veel beter dan een veilig onderkomen voor hen te creeëren. Dat snapt toch iedereen?! In Calais, Frankrijk, worden de vluchtelingen en hun ondersteuners voortdurend bedreigd met invallen en marsen van neo nazi's. Panden en provisorische tentenkampen worden ontruimd, hulp onmogelijk gemaakt, mensen opgepakt. Met enige regelmaat komen er berichten van mensen die sterven bij hun pogingen de oversteek naar Engeland onder een vrachtwagen of anderszins te maken. In Berlijn dreigden afgelopen zomer vluchtelingen van het dak van de bezette Hauptman school te springen als de ontruiming werd voorgezet. Daar waren wèl duizenden sympathisanten. Zo niet in het keurige Neederland waar Duitse rechters nog niet eens mensen heen willen laten deporteren omdat het mensen op straat dwingt te leven zonder enige vorm van zorg of hulp, afhankelijk van vrijwilligers die voortdurend dweilen met de kraan open. Vrijwilligers genoeg, medeleven genoeg. Wat vindt iedereen het erg. Maar verzet? Tegenwerking? We zwaaien naar de gevangenen, kraken een pand, en wachten op het volgende onheil. Dit is geen strijd meer voeren, dit is achter de feiten aanhollen. En zelfs dan zijn er nog te weinig mensen die het doen. Massaal gaan wèl mensen de straat op voor de horror ver weg, omdat die zo duidelijk is. Je kunt de bommen op Gaza bijna in Den Haag horen inslaan. Het is waar, verdrinking hoor je niet. Het is waar, deportaties zie je niet. Maar onwetend kan niemand zijn. Massaal raken we medeplichtig door een cultuur van horen, zien en zwijgen. Waarom die stilte? Heeft die passiviteit iets te maken met de schone schijn die zo goed wordt opgehouden? De schone schijn dat Neederland onder grote druk van de volgens Teeven enorme stromen asielzoekers uit landen als Syrië en Eritrea zijn uiterste best doet om opvang te organiseren in zulke fijne plekken als voormalige gevangenissen (Breda, Kamp Zeist, de Zaanse Bajesboten)? De schone schijn dat de gezinsgevangenis die Teeven wil bouwen op het terrein van Kamp Zeist een 'inrichting' is met 'woonpaviljoens'? Daar kunnen straks mooi al die kinderen in die net niet onder het kinderpardon vallen. Een kinder'pardon', dat Teeven zo ijverig weigert te verruimen. De schone schijn dat de 'Wet Terugkeer en Vreemdelingenbewaring' van de detentiecentra minder gevangenissen zal maken, terwijl alle repressiemiddelen van de gevangenisregimes onverminderd van toepassing blijven? Die schone schijn is pure propaganda voor een klinische schone aanvalsstrategie en anders niet. Wie goed heeft opgelet weet dat de vreemdelingenpolitie met ingang van 1 maart meer bevoegdheden heeft gekregen: om huiszoeking te doen in woningen van gevangen 'illegalen', hun telefoons uit te lezen, hen helemaal uit te kleden en al onderzoekend fysiek te verkrachten. Allemaal hard nodig, want die vluchtelingen zijn natuurlijk allemaal maar gelukszoekers en profiteurs die hun identiteit en afkomst geheim willen houden, ja, zelfs een bedreiging zijn voor 'de democratie', 'criminelen' of 'terroristen'. De stemming zit er goed in. En dat is mooi, want zo kan in alle stilte met ingang van 1 september aan ambtenaren van de Dienst Terreur en Verrek de bevoegdheid worden gegeven om mensen in vreemdelingenbewaring te stellen. Aan al deze nieuwe bevoegdheden komt geen rechter te pas. Ze zijn van toepassing op iedereen die geen papiertje heeft (wees gerust, 'wij' hebben er geen last van). Het doet er niet toe of mensen slachtoffer zijn van marteling, of homo zijn en gevaar lopen (gaat u de kast maar weer in, dan bent u wel veilig). Vertrekken, ofwel verrekken, zul je! Wat is er gebeurd met het verzet in Neederland tegen de praktijken binnen en buiten deze grenzen, verdedigd met een onzichtbare apartheidsmuur? De vluchtelingen die jarenlang zo moedig streden in tentenkampen, die reeds enige jaren hun toevlucht hebben moeten nemen tot het steeds weer kraken van nieuwe panden, zij willen slechts één ding: 'a normal life'. Ze willen niet meer hoeven vechten voor dat recht op bestaan, maar ze moeten wel. Ze willen papieren, ze willen kunnen blijven, veilig zijn, zo simpel is het. Het is een strijd die steun verdient, maar er moet meer gebeuren dan dat. De groepen 'Wij zijn hier' en 'Recht op bestaan' hebben het moeilijk genoeg om dagelijks te overleven. Wij, (No Border) activisten, burgers met papieren, wij hebben de morele verantwoordelijkheid om de daders en de middelen van die tirannie aan te spreken en aan te pakken. Die verantwoordelijken, de regeerders, de bestuurders, de ambtenaren, doen dat namelijk namens ons. Die verantwoordelijken, de bedrijven die gevangenissen ontwerpen, bouwen en onderhouden, of die deportaties faciliteren, verdienen er grof geld aan dat in 'onze' economie wordt teruggepompt. Het is aan ons om daar iets aan te doen, want of we het willen of niet: ook wij profiteren ervan. Ik val ongetwijfeld in herhaling hier. De dagelijkse praktijk wijst echter uit dat het telkens weer opnieuw gezegd moet worden. De strijd van de vluchtelingen is ook een strijd van ons, omdat wij medeplichtig worden gemaakt wanneer wij niet opstaan en ons uitspreken, niet opstaan en ons verzetten. Omdat wij degenen zijn die in de weg horen te staan, om een barrière te vormen, een drempel die genomen moet worden. En daarvoor is meer nodig dan medelijden. Laten we niet afwachten tot er weer een ontruiming is, de staat weer een aanval op de levens van vluchtelingen onderneemt, er weer iemand is doodgegaan. Dan is het al te laat. Neem het initiatief en kies zelf het moment van aanval. De structuren van de oorlog zijn overal. Laten we niet wachten tot zwaar getraumatiseerde en vermoeide vluchtelingen het voortouw nemen, omdat we (ten onrechte) vinden dat dit slechts aan hen is om te doen. Omdat onze schaamte te groot is. Die schaamte kunnen we omzetten in solidariteit. En solidariteit, dat is de bereidheid om iets van onze vrijheid en onze luxe positie op te offeren om de strijd van migranten actief te steunen, én om meer op te eisen dan alleen 'a normal life': vrijheid van beweging, een einde aan het kapitalisme dat aan de basis staat van de apartheidspolitiek en het geïnstitutionaliseerde racisme. De oorlog tegen migranten is in volle gang, nu het praktische en daadwerkelijke verzet ertegen nog. Joke Kaviaar, 26 augustus 2014 |
