Nog geen dag na het 'succes' van Márcia en Gláucio – in feite een scheiding van gezinsleden en dus een pyrrusoverwinning – kwam gisteren alweer de volgende oproep naar buiten. Ditmaal zijn het Dima en Yosif die buiten het kinderpardon zijn gevallen. Een kinderpardon dat stuivertje wisselen was met de destijds geplande strafbaarstelling van de 'illegaliteit', die vervolgens werd ingeruild tegen belastingvoordeel voor de rijken. Zo geeft de PvdA in de coalitie telkens grote cadeaus weg aan de VVD in ruil voor kleine aalmoezen, want zo gaat dat in coalities als deze. Enfin, de aalmoes 'kinderpardon' blijkt dus zelfs nog minder dan dat. Met het schaamrood op de kaken probeert de PvdA zo nu en dan nog een extra fooi los te peuteren. Naderen er alweer verkiezingen?

Hoeveel meer zand kunnen mensen zich nog in de ogen laten strooien? Massaal duiken goedbedoelende mensen op de arme kinderen. Teken de petitie! Het is de kinderen en hun familie natuurlijk van harte gegund, maar tijdens zulke acties wordt het politieke steekspel waarin vluchtelingen een speelbal zijn geworden van over opvang ruziende EU-lidstaten, uit het oog verloren.
Vergeten wordt - of word het expres buiten beschouwing gelaten? - dat we het moeten opnemen tegen de nog altijd voortdurende stemmingmakerij tegen vluchtelingen, die intensivering van grenscontroles en versnelde asielprocedures mogelijk maken;
dat grenzen niet vanzelfsprekend zijn, dat het maar lijnen op een landkaart zijn, getrokken door kolonialistische machthebbers, benut door multinationals die grond, water, mens en dier uitbuiten en uitputten voor hun gewin;
dat de ongelijke verdeling van welvaart in de wereld betekent dat het rijke westen de morele plicht heeft om migranten zonder enige vorm van selectie op hun grondgebied toe te laten;
dat het hebben van een grondgebied, begrensd en bewaakt, per definitie een voedingsbodem is voor nationalisme en racisme;
dat kapitalisme betekent dat mensen worden ingedeeld in bruikbaren en onbruikbaren, dwars door alle bevolkingsgroepen heen, maar eerst en vooral ten nadele van migranten.
Het lijkt er allemaal niet toe te doen als een enkel kind moet worden gered. Louter en alleen individuele argumenten worden naar voren gebracht. De kinderen zijn zo ingeburgerd. Ze zijn hier geboren. Ze zijn 'Nederlander'. Ze zijn succesvol. Ze willen gaan studeren. Ofwel: ze zijn bruikaar.

Terecht merkte Mathijs van de Sande op de website van Doorbraak op: “Volgens mij moet het argument zijn dat deze mensen (net als ieder ander) recht hebben op vrijheid van beweging. En niet dat ze zo succesvol zijn op school, altijd zulke harde werkers zijn geweest, zo’n grote bijdrage zouden kunnen leveren aan de Nederlandse economie en samenleving.”
Hij nam me de woorden uit de mond, maar het blijft nodig het nog eens te zeggen. Argumenten als dat we mensen zo goed kunnen gebruiken, zijn kapitalistische argumenten. Ze worden veel gehoord de laatste tijd in de discussie over vluchtelingen. Want "we hebben ze nodig", want "er gaan in dit land meer mensen dood dan er worden geboren". Ik hoorde gisteren op radio 1 zelfs iemand zeggen dat de mate van bruikbaarheid een criterium zou moeten zijn bij het toekennen van vluchtelingenstatus. Het hele idee van het toekennen van vluchtelingenstatus is op zichzelf al absurd! Wie heeft te bepalen of iemand vluchteling mag heten of niet? Wie heeft te bepalen waar iemand mag leven of wonen, tijdelijk danwel permanent? Het bedrijfsleven?

In Amsterdam zwerft al drie jaar een groep vluchtelingen rond: Wij Zijn Hier. Afgelopen vrijdag was ik bij een demonstratie van Wij Zijn Hier: ze moeten alweer een pand verlaten. De gemeente, ofwel burgemeester Van der Laan, vindt dat ze maar gebruik moeten maken van schamele nachtopvang. Bij de ambtswoning van Van der Laan eindigde de demonstratie. Na ongeveer twintig minuten kwam Van der Laan naar buiten, afgeschermd door politie. Hij keek de vluchtelingen niet eens aan. Instappen en wegwezen! En terwijl Van der Laan op lokaal niveau overheidsbeleid uitvoert, wordt in de landelijke politiek doorgewerkt aan het verder afknijpen van vluchtelingen die zijn afgewezen:
“Vanaf november zou elke afgewezen migrant minder dan een maand krijgen vooraleer hij het land wordt uitgezet of hij aan zijn lot wordt overgelaten. Bovendien zou de regering dertig regionale 'bed, bad en brood'-centra sluiten." Dit bericht haalde de Neederlandse media overigens niet eens.

Gisterenavond hoorde ik Diederik Krokodillentranen Samsom pleiten voor een 'eerlijke verdeling' van vluchtelingen binnen de EU. De vluchtelingen zijn een probleem, een last, is wat hiermee wordt bedoeld. En dat probleem, die last, die moet 'eerlijk' worden verdeeld. De interviewer vroeg waar die mensen dan moesten wonen, want: er is toch een tekort aan sociale huurwoningen? In plaats van nu eens eerlijk toe te geven dat dit tekort komt door de stelselmatige sloop ervan de afgelopen decennia, beaamde hij dat dit een probleem was en deed dus weer een duit in het zakje van de vreemdelingenhaat: de vluchtelingen die ergens moeten wonen, ja, die zijn een probleem in dit land. Vandaag bakkelijen PvdA en VVD in de Tweede kamer over dat woningtekort. "De toename van het aantal vluchtelingen naar Europa mag hier niet leiden tot langere wachtlijsten" zegt PvdA'er Monasch. Alsof het hun schuld is dat er woningen tekort zijn. Niet de afbraak, niet het feit dat er zoveel kantoren leeg blijven staan en kraken strafbaar is gesteld ten gunste van speculatie, nee, de komst van vluchtelingen veroorzaakt een tekort aan woningen. Dat is de mantra van vandaag.

Door al die hetze heen wordt er dus gepleit voor enkele kinderen. Daar hebben we toch nog wel ergens een plekje voor? Het lijkt wel alsof mensen geen stelling dúrven te nemen. Alsof ze de systematische beleidsmoord niet dúrven aanwijzen, bang zijn om zich de woede van de onderbuik van Geen-Stijl-Pegida Neederland op de hals te halen door fundamentele verandering voor te staan. Een heel klein beetje begrip kweken. Een heel kleine beetje tolerantie, maar vooral geen principiële solidariteit. Wordt de strijd voor het enkele kind gewonnen, dan houdt men snel de mond weer. De staat heeft zich tenslotte een genadig heerser getoond.
Intussen worden muren en hekken opgericht en gevangenissen gebouwd waar woningen hadden kunnen staan. Werd er eerst nog geroepen: “Geen kind in de cel”, nu is er amper protest tegen de bouw van een gezinsgevangenis op Kamp Zeist, want je kunt toch niet protesteren tegen 'opvang' in 'huisjes'? Je moet toch blij zijn met zo'n grote kooi? Dat is toch veel beter? En gedeporteerd worden is toch veel minder erg dan?

De strijd voor individuele kinderen is symptoombestrijding, waar in feite (ook) de ziekte zelf met alle mogelijke middelen moet worden bestreden. De ziekte van geinstitutionaliseerd racisme, nationalisme, egoisme. De ziekte van vreemdelingenhaat, georganiseerd door de staat. Daar geef je niet alleen een pijnstillertje tegen, dat soort infectie roei je uit door hem weg te branden. Teken vooral ook die petitie, maar laat het daar niet bij. Vergeet niet dat het slechts een emotionele smeekbede is waarmee je het lot van een individu in handen blijft leggen van lieden die er geen moeite mee hebben dat individu als nummer te behandelen. En nummers kan je optellen, delen, en vermenigvuldigen. Je kan ze wegcijferen en als bedreiging presenteren en als dat politiek zo uitkomt gebruiken om te doen alsof je het wel goed meent met die vluchtelingen.
Voor wie geen zachte heelmeester wil zijn: knip de hekken weg, saboteer de machines waarmee het werk wordt uitgevoerd, sla camera's kapot. Sta politici, beleidsmakers en uitvoerders in de weg. Omdat hun wetten en grenzen misdadig zijn.

Zegt het voort! Zegt het voort! Maak een einde aan de moord!

Joke Kaviaar, 2 september 2015