|
Over het weigeren van 'arbeid' in de bajes
Het bleef enige tijd onduidelijk: is werk in afdeling 3 van de vrouwenbajes in Ter Peel nu verplicht of niet? Feitelijk doet het er weinig toe. Ik werk niet voor de staat. En als het verplicht is, dan is dat reden te meer om deze uitbuiting te weigeren! Dat laatste zei ik ook tegen de directrice van wat veel vrouwen, die de Nederlandse bajesen met elkaar kunnen vergelijken, noemen: “de beste vrouwenbajes”. Ze vergeten echter één ding: regels zijn ook hier: regels, en bevel is ook hier: bevel. En een cel is een cel is een cel is een... De vrouwen hier konden mij een paar dagen geleden niet vertellen wat ze eigenlijk moeten maken tijdens het werk. Op de vraag van hen aan 'piwi's' voor welk bedrijf er wordt geproduceerd, komt het antwoord dat “dit niet bekend is”. Zo kunnen de uitbuiters van gevangenen hun gang gaan! Nu had ik de directrice een heel betoog kunnen voorleggen over de reden van mijn werkweigering, maar dat leek me tijdverspilling, parels voor de zwijnen... Jaja, ik heb 'rapport' en kom maar op met die straf dan. En nee, ik geef géén hand, en dat ga ik ook niet verder uitleggen.
Nee, ik werk niet voor justitie. Ik werk niet voor bedrijven die van dit werk hier profiteren. Ik doe dit nú niet en zal dit ook niet doen als ik hier langer zou zitten dan deze 10 dagen. Het gaat er niet om of het werk zwaar is of niet. Het heeft niets te maken met het gezelschap van de andere vrouwen. Feitelijk trof ik hier een groep vrouwen op de afdeling die lol maakt met elkaar en een huilende vrouw troost, vrouwen die dingen weggeven die ze niet nodig hebben. Nee, hun gezelschap zou me juist kunnen verleiden om wel te gaan werken, ware het niet dat ik dat eenvoudigweg vertik. Deze weigering heb ik aan hen wèl uitgelegd. "Eigenlijk heb je wel gelijk”, zeiden degenen die ik erover sprak. Maar zij gaan wèl. Dit is hoe het systeem werkt: sluit mensen op in een cel en ze zullen álles aangrijpen om daar even uit te kunnen. Over het werk zeggen ze hetzelfde als over alle andere 'activiteiten': “Is toch gezellig?” Mensen hebben nu eenmaal behoefte aan gezelschap. De bajes reguleert dat gezelschap. Hier wordt bepaald wannéér, hoe lang, hoe vaak, en onder welke voorwaarden je in gezelschap mag verkeren en het afnemen van dat gezelschap is het drukmiddel waarmee alles kan worden afgedwongen met een wir-war aan regels die soms duidelijk zijn, maar vaak ook onduidelijk. En hoe vriendelijk dat bajessysteem zich ook probeert voor te doen, van enige vorm van zelfbeschikking is geen sprake, het is alleen de illusie die in stand wordt gehouden, de illusie dat je iets te kiezen of te beslissen hebt. Feitelijk zijn we hier allemaal een speelbal van bewakers, 'piwi's' en directie. We kunnen ons aan deze omgeving niet onttrekken. Aan de dwang om te werken onttrek ik me wèl, ik hoef slechts 'nee' te zeggen. Dat op deze weigering sancties staan, die vermoedelijk in lengte en ernst zullen toenemen indien deze weigering langer moet worden volgehouden (met 'moeten' bedoel ik: indien ik tot langer verblijf zou worden gedwongen), ligt in het verlengde van de sancties die in de buitenwereld staan om orders op te volgen. Eerst was er de order om de actie in de gemeenteraadszaal van Soest te beëindigen, hetgeen wij weigerden zolang de gemeente Soest een vergunning voor de nieuwbouw van Kamp Zeist handhaafde. En zolang er grenzen bestaan, en centra bestaan om mensen zonder papieren in op te sluiten, zullen we door actie druk blijven uitoefenen om die praktijk te beëindigen. Toen volgde de veroordeling voor deze actie. We zouden een werkstraf moeten doen. Deze beschouw ik als dwangarbeid en heb ik geweigerd te doen. Overigens hebben meer mensen deze geweigerd: die moeten ook allemaal tien dagen 'zitten', of hebben dat al gehad. Zo kwam ik dus op deze plek, waar men op zeker moment de deur open doet en enkel zegt: “arbeid”, alsof dat vanzelfsprekend is. Welke bedrijven zijn dit toch, die daarvan profiteren? In de 'wandelgangen' hoor ik wel wat namen voorbijkomen: Action, Wibra, Halfords. Dat verklaart waarom ze zo (relatief) goedkoop zijn. De 'arbeid' hier wordt betaald met zo ongeveer 12,50 per week (dat is voor zo'n 3,5 uur per dag). Wie profiteert daarvan? De bedrijven en zogenaamd de 'consument' die wij allen geacht worden te zijn. Ook hierbinnen, waar de prijs voor zoiets als bananen bijna 3 euro per kilo (!) is. Laag loon. Hoge prijzen. De bajes is in vele facetten een vergrote gecondenseerde afspiegeling van de maatschappij 'buiten'. Ik had dit alles tegen de directrice kunnen zeggen, ja. Dan had ik een discussie moeten aangaan met een vertegenwoordiger van de Nederlandse neoliberale strafstaat die dan met de bekende systeembeschermende 'argumenten' zou zijn gekomen. “Maar je krijgt hier kost en inwoning” ... Alsof ik daarvoor gekozen heb. Alsof iemand hier daarvoor gekozen heeft! ... en wát voor een 'kost'! Karig en minimaal en smakeloos voedsel zul je bedoelen! ... en wát voor inwoning! We beschikken niet over sleutels! We hebben 'buiten' een eigen huis achtergelaten waarvoor huur moet worden betaald! Mensen raken daarvoor inkomsten kwijt omdat ze hier zitten in deze zinloze strafexercitie die mensen nóg verder de grond en de schulden intrapt! En dan zouden wij genoegen moeten nemen met deze dwangarbeid, voor een fooi om een telefoonkaart van te kopen die zo op is (Dankuwel, Telio), en verse groente en fruit tegen afzetprijzen! Ik weiger! Nu en ook in de toekomst! NOTABENE! Teeven en zijn ministerie van 'veiligheid en justitie' hebben plannen on gevangenen te laten betalen voor hun 'inwoning'. Zulks staat in het regeerakkoord en óók in de begroting van het ministerie: 12,50 per dag. Ik noem dat: 'celhuur', en dat is net zo veel per dag als je hier kunt 'verdienen' per week! Sloop de bajes! Joke Kaviaar, 27 november 2013 NB. Meer artikelen rond strafrecht en bajes vind je hier. |
