Home Bajesboten |
Teksten over een 'nieuwe' politiek DEEL 2 - Ziehier DEEL 1 Eigen Veelplegers Eerst Deportaties… Een hele klus! Albayrak: Moordbeleid! |
Eigen Veelplegers Eerst Iedereen heeft recht op een tweede kans. Dat is het uitgangspunt van iets dat ze resocialisering noemen. Nieuw is dat de ene mens meer recht heeft op een tweede kans dan de ander. Sterker nog: er zijn mensen die recht op geen enkele kans hebben, er zijn mensen die rechten hebben op tweede kansen, en er zijn er die eindeloos kansen blijven hebben, zonder dat hen ook maar een strobreed in de weg wordt gelegd. Staatssecretaris Albayrak, Trots-op-Nederland-voortrekster Rita Verdonk, eens-minister-altijd minister-en-maakt-niet-uit-waar-minister Donner, en vele andere lieden die het Neerlands landschap met hun retoriek bevuilen, behoren tot die laatste groep: verantwoordelijk voor de Schipholbrand, doden in bajesboten of op de vlucht voor politie, talloze zelfmoorden en wanhoopsdaden ten spijt: kansen voor dit soort tuig zijn en blijven er legio. De gemiddelde eens-een-junk-altijd-een-junk verslaafde landgenoot behoort tot de voorlaatste groep. Telkens weer opgesloten, opgelapt, en tijdelijk afgekickt omdat de strafwet het niet pikt dat mensen eenmaal begonnen te gebruiken altijd zullen blijven nodig hebben, wordt voor hen ten langen leste besloten dat de oplossing moet liggen in de zogenaamde ISD maatregel: twee jaar gedwongen behandelen en dan maar hopen dat de maatschappij de mensen terugnemen wil. Men noemt zoiets een 'tweede kans'. Het is natuurlijk alles oplichterij want zolang drugsgebruik, drugsbezit en drugshandel blijvend selectief strafbaar worden gesteld teneinde de wapenindustrie en de regerende drugsbaronnen toch vooral blijvend te laten bijdragen aan de wereldwijde kapitalistisch economische orde, houd je mensen die de onbetaalbare drugs blijven gebruiken en dus daarvoor moeten stelen, oplichten, zich prostitueren enzovoorts… Maar toch, de meeste mensen denken daar niet aan, dus de ISD maatregel, als zoveelste onderdeel van het strafrechtsysteem, lijkt het ei van Columbus. Ik noemde ook nog een eerste groep. Door Albayrak worden zij genoemd: “illegale veelplegers”. De grootste verdoemden der aarde! Hierheen gekomen ooit met de gedachte in dit land een leven op te bouwen, zijn ze bedrogen uitgekomen. Er kwam een koppelingswet. Er kwamen nog meer onnoembare wetten. Er kwam een ID plicht wet. Er kwamen razzia's op werkplekken, met hoge boetes voor uitbuitende bazen en opsluiting voor de werknemers, er kwamen razzia's in huizen, er kwamen interventieteams, noodopvang werd opgeheven, medische zorg ontnomen. Er kwamen maatregelen en straffen en tenslotte riep de huidige staatssecretaris Albayrak dat al die mensen, eenmaal slachtoffer geworden en zich behelpend met tot crimineel verklaard gedrag, nu nóg sneller ongewenst kunnen worden verklaard, en nóg vaker en nóg sneller opgesloten en uitgezet kunnen worden, en verdomd!: als dát niet helpt, de nieuwste maatregel: Eigen Veelplegers Eerst. Voor dezelfde 'feiten' waarvoor de 'eigen' veelpleger gedurende een ISD maatregel twee jaar lang 'begeleid' wordt om hem weer op het 'rechte' pad te krijgen, kan de 'illegale' veelpleger vanaf nu zonder ommezien voor twee jaar worden opgeborgen. Niks geen hulp, niks geen begeleiding, niks geen 'resocialisatie'. Albayrak is duidelijk: “Het is niet de bedoeling dat illegalen terugkeren in de samenleving". Buiten beschouwing gelaten: de daaropvolgende 'vreemdelingendetentie' die ook al gauw een maandje of 18 mag duren, uitzetting of niet. Kortom: wéér is de man of vrouw die nooit papieren of kansen had, nooit een dak boven het hoofd, een droge en rustige plaats om te slapen, een eerlijke plek om te werken, nooit ook maar iets heeft gehad, zelfs niet eens een veilige thuishaven in welk land dan ook, wéér is die man of vrouw de boosdoener van alles. Niet het beleid. We hebben het er zelf naar gemaakt dat kanslozen, papierlozen, telkens opnieuw opgesloten en psychisch gefolterde mensen almaar wanhopiger worden en ons confronteren met hun onmacht. Het beleid is er al vanaf eind jaren zeventig, toen 'gastarbeiders' niet meer bruikbaar werden bevonden, op gericht om schapen te zoeken om zwart te maken, stokken te vinden om reeds gebeten honden mee te slaan, naar beneden te trappen omdat naar boven moeilijker gaat, kortom: te behouden wat 'onze' volksidentiteit is: die van handelaars, uitbuiters, wegwerpers, egoïsten, slavenhandelaars, kolonisten en meer van die in oranje gehulde dommeriken die denken dat slecht gedrag samenhangt met alles dat zij zichzelf niet toerekenen als eigenschap. Albayraks beleid, de Neederlandse mentaliteit, de Europese gedachte: het is één grote massa vervuild grondwater van eigen bodem dat gaandeweg de grond onder onze voeten, die stinkt naar racisme en nationalisme, tot een glibberig pad maakt waarover we steeds dreigen uit te glijden. We boffen dat we nog kunnen lopen over de hoofden van al die waardeloze mensen die in die modderpoel reeds lang kopje onder zijn gegaan. Ze stikken er haast in, maar wij houden ons staande en halen opgelucht adem. Daarvoor danken wij Albayrak, Verdonk, en al hun voorgangers: Gelukkig hebben wij, De Nederlanders, nog altijd vele streepjes voor, hoe rot we ook zijn! Joke Kaviaar 4 juni 2008 NO BORDERS! |
Deportaties… Een hele klus!
“Een echt moeilijk jaar” belooft het te worden, 2008. Met deze woorden introduceerde Albayrak het klaren van “een hele klus”, namelijk het deporteren van mensen zonder papieren die “niet in aanmerking komen” voor het “Generaal Pardon”. Oh ja, en natuurlijk al die andere “illegalen”, waar al sinds vorig jaar het jachtseizoen permanent voor is geopend. Overigens is er helemaal geen sprake geweest van een pardon. Al wie hier ooit was afgewezen, het ergens anders probeerde en weer terugkwam, heeft nu sliepuit dikke pech. Al wie ook maar het geringste “strafbaar feit” op de naam heeft staan, zoals het niet tonen van een identificatiebewijs… Doei! De rest verzinnen we erbij. Da's traditie in Den Haag. Dat heeft Albayrak dus mooi bekeken. Zoek maar een stok om een hond mee te slaan en klaag vervolgens over die “hele klus” en wat het allemaal gaat kosten als mensen hier wèl mogen blijven. Het pardon klinkt intussen meer alsof er gratie wordt verleend aan een stel oorlogsmisdadigers, massamoordenaars. Een zoveelste knap staaltje van stemmingmakerij, haatzaaierij, en demonisering, maar uit de mond en portefeuille van een regeringsfunctionaris kan dat natuurlijk nooit strafbaar zijn, al vallen er geregeld doden als gevolg. “Een echt moeilijk jaar”… Maar wie werkelijk echt moeilijke jaren beleven, dat zijn al die mensen zonder papieren in jouw ijzeren greep, Nebahat! In en uit de opsluitcarrousel, met gevaar voor eigen veiligheid, gezondheid en leven, moeten zij van jou, Nebahat Albayrak, te horen krijgen dat het voor de staatssecretaris achter de sherry in haar Rotterdams appartement, eenvoudig te beveiligen indien nodig, “een echt moeilijk jaar” gaat worden. Stel: je zit al maanden in de Rotterdamse bajesboot. Je celgenoot is die middag naar de dokter geweest en kreeg een hoestsiroopje voorgeschreven. Die avond gaat het almaar slechter met hem. Je drukt op de intercom en zegt de bewakers een dokter te bellen. Er gebeurt urenlang niets. Je celgenoot wordt zieker en zieker en je belt en roept en moet met lede ogen toezien hoe hij sterft. Nog twee uur waak je bij zijn ontzielde lichaam. Dan gaat tenslotte de deur open en wordt 'het lijk' meegenomen. Deur weer dicht. Daags erna word je haastig overgeplaatst. Het overkwam drie mannen in de Bibby Stockholm. Nog geen twee weken later doet de inspectie voor de gezondheidzorg het laten creperen van hun celgenoot af met: “natuurlijke dood” en “geen structureel probleem”. Een zoveelste cover-up, ditmaal voor: dood door schuld, op zijn minst. “Een echt moeilijk jaar”. Wat verstaat de staatssecretaris daar onder? Zoiets als het bommetje dat in 1991 bij het huis van toenmalig staatssecretaris Kosto af ging om even te demonstreren hoe het is om je huis te moeten verlaten? In het jaar 2004 kwam Rita Verdonk er met een spatje ketchup vanaf. Wat verwacht Albayrak nu? Weet ze al dat zij, tredend in de voetsporen van haar voorgangster, eigenlijk niet weg kan komen met roepen dat zíj “de klus”, waaraan Rita is begonnen, gaat klaren, en dat haar daarom een “echt moeilijk jaar” te wachten staat? Weet ze al, dat het niet langer geaccepteerd kan worden dat mensen de dood in worden gejaagd, psychisch de vernieling in geholpen en alleen maar ziek gemaakt als ze ´geluk´ hebben, als ze overleven? De marechaussee krijgt intussen een geschiedenislesje in efficiëntie: hoe deden ze dat vroeger, mensen over de kling jagen? Zestig jongens en meisjes van ons dapper politieleger mogen op “studiereis” naar Auschwitz. Niet voor straf, maar vrijwillig. Om te leren hoe je dat met respect moet doen, dat deporteren, vastbinden, en knevelen. Zo worden deze uitvoerders van het beleid voorbereid op hun taak. Het is nog eens wat anders dan de cursus van een week die detentietoezicht'zoet'houders krijgen! Een flitsopleiding in ontsnappingspreventie en intimidatie: hoe je iemand moet boeien, klein krijgen, in de isoleercel gooien, dat soort van dingen. En vooral niet hierin trappen: het eindeloze gezeur van de gevangenen dat ze ergens last van hebben, ziek zijn. Aanstellerij! Deur dicht doen en dicht laten. Dan doen wij de doofpot wel. Volkomen begrijpelijk, het gejammer van Albayrak: het is inderdaad een hele klus. Er moeten nog centra bij! Er moeten nog manschappen bij! Er moet nóg meer druk worden uitgeoefend op al die rondzwervende mensen, en tenslotte, geleerd van de Schipholbrand: het deporteren van een dode is een stuk makkelijker: kist eromheen timmeren, klaar voor transport. “Een enorme inspanning” noemt Albayrak dit alles. En dus wordt het “een hele klus”. Wat mij betreft, Nebahat Albayrak, kun je het krijgen: “een echt moeilijk jaar”! Joke Kaviaar, 16 februari 2008 NO BORDERS! |
Albayrak: Moordbeleid! Is het niet genoeg dat mensen creperen door ziekte en armoede? Is het niet genoeg dat mensen creperen door vervolging en marteling? Is het niet genoeg dat mensen worden opgejaagd door oorlog? Blijkbaar niet. De westerse economieën zijn een vraatzuchtig monster. Zij vreten de welvaart, het land, de oceanen van zichzelf eerst op, en als die op is, van anderen. Zo houden we ons ook hier in stand, hier in Neederland. Een voorbeeld van deze instandhouding ligt in de Rotterdamse haven. Daar hebben we een solidariteits lawaai demonstratie gehouden afgelopen zondag. In de nacht van 2 op 3 februari hebben ze daar een Algerijnse man met hartklachten laten dood gaan, de noodoproepen van zijn celgenoten genegeerd. Het is niet de eerste keer geweest dat ze iemand hebben laten creperen. Ik heb het twee keer eerder van een ex gevangene gehoord. Het is gedeporteerd worden, of creperen. Of ziek gemaakt opnieuw illegaliseren. Angst voor razzia's en angst voor opsluiting beheersen mensen hier in dit land aangekomen zo mogelijk nog meer dan vanwaar ze kwamen; in de straten van onze steden, in de schuren op het platteland, in slecht betaalde en onzekere banen, in schuilplaatsen in bouwvallige huizen en flats. Wie hier in Nederland veiligheid zocht, of vrede, rust, of een kans op bestaan, is bedrogen uitgekomen. Alleen wie geld in het laatje brengt is welkom. Het afschrikbeleid is niet veranderd onder Albayrak en Hirsch Ballin. Voorbeeld… Officieel mogen kinderen nu niet langer dan twee weken worden opgesloten. Maar in werkelijkheid worden de ouders van die kinderen met een langere opsluiting van de kinderen gechanteerd. “Meewerken, of anders…” is het motto nu. Nee, het afschrikbeleid is niet veranderd onder de huidige regering, die doet of ze zo humaan is. Er is al meermalen aan Albayrak gevraagd een maximum termijn aan vreemdelingen detentie te stellen in Nederland. Dit weigert zij. Natuurlijk weigert zij! Zolang mensen de moed niet hebben om helemaal een einde aan het opsluiten van mensen zonder papieren te eisen en alleen maar slappe halve verzoeken en aanbevelingen op tafel te leggen, is het eenvoudig dit te negeren. Ik zeg: ieder mens heeft recht op vrijheid van beweging, en dus van migratie, vanwege het simpele feit dat mensen niet vrijwillig vluchten, hun bekende omgeving, vrienden en familie verlaten. Het is noodzaak. Noodzaak ontstaan door een nog altijd kolonialistische houding van de geïndustrialiseerde westerse kapitalistische economieën! En dus: vrijheid voor allen. Sluiten die detentiecentra. Sluiten die bajesboten. Deze eis moet scherp gesteld worden. Deze eis moet kracht bijgezet worden met daden. Nu hebben we lawaai staan maken. Weer stonden we daar machteloos, en zaten zij daar machteloos binnen. Daar moet een einde aan komen. We moeten een stap verdergaan. Heel wat stappen, wat mij betreft. Als de regeringen en volkeren van Europa elkaar de bal blijven toespelen door allemaal te roepen “Maar ze kunnen toch niet allemaal in óns land komen?!” verandert er niets aan de ongelijke verdeling van welvaart. Willen de mensen die het goed hebben hun rijkdommen niet delen? Dan zit er niets anders op dan om de armoede te delen met de bezitslozen, de kanslozen, de rechtelozen. Wat mij betreft komen alle vluchtelingen hier. Wat mij betreft delen wíj dan maar hún armoede en hun ellende. Dit jarenlang beleid waarbij doden vallen in de cellen van de centra, en op straat, meestal in totale anonimiteit, moet een halt toe worden geroepen. Breek de muren en de hekken af. Gooi ze omver. Bestorm de regeringsgebouwen, de ministeries. Nu, morgen, volgende week, liever gisteren al. Hoe dan ook; stop dit, voor eens en voor altijd. 11-2-08 Joke Kaviaar – na de solidariteitslawaaidemonstratie n.a.v. de dood van de 46-jarige Algerijnse Rachid Abdelsalam in de Rotterdamse bajesboot Bibby Stockholm in de nacht van 2 op 3 februari 2008. NO BORDERS! |