|
|
| Home Geen bajesboten in Zaanstad! Deportatiepraktijken Zestienhoven |
| Verder op het internet... nu.nl op 30/11/06: Kritiek op regime detentieboten In De Volkskrant van 11/9/06: "Na Rotterdam krijgt ook Zaanstad zijn drijvende cellen" In het AD van 9/9/06: "Goedkope kabels in bajesboten levensgevaarlijk" In het AD van 30/8/06; een daad van wanhoop op de boot: "Celgenoot krijgt kokend water in het gezicht gegooid" 11/9/06: Dordtse bajesboot: fotoreportage 4/9/06: derde blokkade bajesboot 31/7/06: tweede blokkade bajesboot: "liever dood dan in de bajesboot" 26/7/06: meer hongerstakers bajesboot gemeld eerder bericht: 2 gevangenen in hongerstaking op Reno - Externe links naar informatie en artikelen over bajesboten CONTRACTUELE ZWIJGPLICHT Wie deel wil uitmaken van een bezoekgroep in de bajesboten moet een contract ondertekenen. Door ondertekening verplicht je jezelf onder andere NIETS naar buiten te brengen van wat je daar "ter ore komt" (punt 4). Daarover mag je geen contact hebben met "pers of andere media". Ook de beiden punten 3 werpen belemmeringen op om d.m.v. nader contact te bevorderen dat gevangenen dingen naar buiten kunnen brengen. Het is hierdoor, en door uitzettingen en het opnieuw in de illegaliteit dumpen ('klinkeren') van onuitzetbare mensen, dat het zo moeilijk is om de waarheid aan het licht te krijgen. Mensen verdwijnen en justitie ontkent elke aantijging. Gelukkig ben ik geen pers en geen lid van een bezoekgroep die dit soort dingen ondertekent en staat mij niets in de weg om dit te publiceren ter illustratie van hoe men dingen probeert stil te houden. Overigens is de bajesboot niet de enige die een dergelijk contract hanteert. - "WE BOUWEN AAN DE BAJES VAN BABEL" - 25 juni demonstratie en 26 juni blokkade Bajesboten Rotterdam! Deze pagina is het begin van wat een zwartboek moet worden over bajesboten. Waarom alleen de bajesboten? Omdat er op korte termijn veel nieuwe bij dreigen te komen. Ik begin met de Rotterdamse bajesboten, ookwel genoemd: "Guantanamo Bay aan de Maas". Dit naar aanleiding van een manifestatie die daar plaatsvond op 28 mei 2006. Tijdens deze manifestatie werden door mensen verhalen verteld over hoe het daar is. Zelf had ik daags ervoor met twee mensen gesproken die erover vertelden. Dat verhaal staat direct hieronder op deze pagina. Ik zoek: - Ervaringsverhalen van mensen die zitten of hebben gezeten in de Rotterdamse bajesboten. - Ervaringsverhalen van mensen die in de nieuwe boten komen. - Informatie over WIE er in de nieuwe boten komen (in Zaanstad en Dordrecht beweert justitie dat geen uitgeprocedeerde asielzoekers komen, ik geloof daar niks van. Hou me op de hoogte dus!) - Alle mogelijke informatie over huidige en nieuwe bajesboten. Waar precies liggen ze? Hoe is het regime? Hoe is de behandeling? etc. etc. Dus ken je mensen, ken je familieleden, partners, vrienden van mensen die er zitten of gezeten hebben? Mail me! Want er moet een einde komen aan deze opsluit- en uitzetindustrie van onschuldige mensen! En daar hoop ik met dit zwartboek dat aldus moet ontstaan een handje bij te helpen. Naast deze pagina begin ik er een over Zestienhoven. Aanleiding is recente informatie over mensen die er in elkaar geslagen worden. Zoek je informatie over Kamp Zeist, dan kun je terecht bij het comité Sluit Kamp Zeist. 28 mei 2006: bajesboten R'dam: manifestatie STOP OPSLUITING ONSCHULDIGEN |
| Dima: “Die onzekerheid, vele malen per dag, is slopend.” Dima is een 32-jarige man uit Tjetjenië. Moeizaam sleept hij zich de trap op naar de vijfde verdieping van het gebouw waar we hebben afgesproken. “Ik heb helemaal geen conditie!” roept hij vertwijfeld uit. Die verlies je ook wel als je maandenlang bijna geen bewegingsvrijheid hebt. Dima heeft zeven maanden gevangen gezeten op een van de bajesboten die ligt aan de Merwehaven in Rotterdam. Hij deelde zijn cel met drie andere mannen. Niet telkens dezelfde drie uiteraard: op de bajesboten is het een komen en gaan, maar vooral een lang blijven. Er is geen inspraak over wie in welke cel geplaatst wordt, dientengevolge zit je meestal samen met mannen wiens taal je niet spreekt. Om 17.00 u wordt er geteld, de mannen moeten hun cel in, de deur gaat op slot tot de volgende ochtend 7.30 u (?). Er is een klein televisietoestel aanwezig, maar wie bepaalt waarnaar gekeken wordt, en tot hoe laat? Van enige vorm van privacy is geen sprake. Overdag kun je je vrij bewegen over de afdeling: zitten in de recreatieruimte, in de cel en je kunt over de gang lopen. De gangen zijn laag, smal en bedompt. De recreatieruimte deel je met de 59 andere mannen van je afdeling – er staan een stuk of twaalf stoelen, er liggen wat boeken, er ligt een enkel spel dat zelfs op het einde van een vrijmarkt onverkoopbaar zouden zijn, gezien de uiterlijke staat. Mensch erger je niet – een bijna onmogelijk advies om op te volgen als je gedetineerd bent op de bajesboot. Ook aanwezig in de recreatieruimte: twee telefoons, met een plastic kap als zogenaamde geluidsisolatie. Voor het broodnodige contact met familie en vrienden, en voor het minstens zo broodnodige contact met de advocaat. Per week ontvang je 7,50 euro zakgeld (iets verdienen kan niet), een telefoonkaart kost 5 euro. Lezer, probeer zelf eens te bellen met een advocaat: die zijn heel vaak in bespreking! Terugbellen kan, maar kost geld. Niemand kan gedetineerden op de bajesboot telefonisch bereiken, alle telefoonkosten worden door de gevangenen gemaakt. Eenmaal per dag, gedurende een uur kun je luchten: in een kooi. Zonder enige beschutting voor de zon of de regen, geen afdak aanwezig, kun je rechthoekjes lopen of op de betonnen grond zitten. Als een beest. Alhoewel, die hebben het beter, in diergaarde Blijdorp woont ieder dier in zijn eigen biotoop. Kennelijk vindt justitie dat de biotoop van vreemdelingen zonder papieren gevormd wordt door een kale kooiconstructie met een betonnen vloer, zonder uitzicht: zogenaamd omdat de gevangenen hun privacy moeten hebben zijn de kooien ingepakt met ondoorzichtig grijs en groen materiaal. Waar hier en daar een gat in gemaakt is, zodat er naar buiten gekeken kan worden: uitzicht op een parkeerterrein en op Rotterdams trots: de havenindustrie. De boten liggen weliswaar aangemeerd maar ze moeten wel kunnen varen; daarom laat men regelmatig de machinerie lopen, wat de mannen merken aan het lawaai en het trillen van de motoren. Ook 's nachts wordt proefgedraaid. Om toch alleen te kunnen zijn gaan mensen wat uithalen waardoor ze gestraft worden met isolatie. Ze moeten in de isolatiecel een soort jurk van papier aan, er ligt alleen een plastic matras op de vloer. Het is er benauwd, waardoor je aan die matras blijft kleven. Er is niets te doen, niets te lezen. Dima zat 1 x 7 dagen in zo'n cel en 1 x 10 dagen. Dina, een voormalig student diergeneeskunde, maakte van de nood een deugd en leerde een beetje Arabisch schrijven, lezen, spreken. Je moet wat, en dit is haalbaar. Zelfs als je ter plekke gemaakte vriend van de ene op de andere dag verdwijnt, komt er wel binnen afzienbare tijd een andere Arabisch sprekende man op de afdeling. Regelmatig komen er ex-criminele vreemdelingen op de boot. Uit wat die uit eigen ervaring vertellen kan iedereen opmaken dat het leven in een normale gevangenis vele malen beter geregeld is. Daar is fitness, een bibliotheek, je kunt er werken. Op de boten is niks. Je hebt er niets anders te doen dan rond te hangen, met z'n zestigen per afdeling. Criminelen hebben het alleen al beter doordat ze weten waar ze aan toe zijn: zoveel maanden, zoveel jaar nog – hoe lang ook, je kunt aftellen, je erop instellen. De mannen op de boten weten niets. Hoe lang zal het duren? En wat daarna? Velen krijgen geen bezoek – ze voelen zich uitgekotst door iedereen, niets waard – nietswaardig. Alsof ze niet mogen bestaan. Als er buiten een actie plaats vindt worden ze heel blij. Ze leven daarop, ze hopen daarop. Mensen die buiten staan en het voor hen opnemen! Die aan hen denken! Met ze meeleven! De bewakers proberen acties voor hen verborgen te houden, maar ze komen er wel achter. Proberen geluiden te maken – het interesseert ze niet dat ze daarvoor de isoleercel ingaan – dat gebeurt toch sowieso wel regelmatig, soms om iets heel kleins. Na een actie kunnen de gevangenen er weer een tijdje tegen. Ze voelen zich gesterkt. Dima vertelt wat hij het ergst vond van zijn verblijf op de boot: Je zit daar met zestig man in de recreatieruimte, dan komt er een extra bewaker of twee om iemand op te halen. Iedereen houdt de adem in en denkt: Zou ik vrij komen? Wie gaat hij meenemen? De bewaker zegt: 'Meneer die en die, komt u mee?' Wat zou er met hem gebeuren? Komt hij vrij? Of is het iets anders: bezoek van de advocaat, naar de dokter, naar het winkeltje? En dan: stel ik moet al mijn bezittingen uit mijn cel halen – dan nog: kom ik vrij, of verhuis ik naar een andere gevangenis? Die onzekerheid, vele malen per dag, is slopend. NO BORDERS! |
| back to begin Home |
| Verslag gesprek met ex-gevangene bajesboot Hamid; en Amal, broer van andere ex-gevangene bajesboot Rotterdam "Ze worden doelbewust slecht behandeld, om ze te dwingen uit zich zelf weg te gaan uit Nederland." Opgetekend te Leiden d.d. 27 mei 2006, namen gefingeerd om veiligheid van betrokkenen te waarborgen. Ik sprak met Hamid, ex-gevangene, en Amal, broer van een andere ex-gevangene. Eén van de eerste dingen die Amal zegt is: “Ze worden doelbewust slecht behandeld, om ze te dwingen uit zich zelf weg te gaan uit Nederland. Nederland is slecht geworden, ze laten mensen 9, 10 jaar wachten en dan ineens is het: “eruit” en moeten ze de gevangenis in”. Hij maakt de vergelijking met Abu Graib; “Ze worden gek daar!” Hamid staat er wat verlegen bij te knikken, hij heeft ook nog wat meer moeite met de Nederlandse taal want hij is minder lang hier dan Amal, die 5 jaar terug asiel kreeg en nu bang is dat zijn vergunning misschien wel wordt ingetrokken. “Want ze gaan nu alle oude dossiers bekijken, nu na Hirsi Ali. Als ze willen, vinden ze altijd wel wat,” Die uitspraak is tekenend voor de praktijken van de IND. De angst bij migranten en vluchtelingen in Nederland zit er goed in. Een verdienste van Verdonk, die bij haar aantreden zich heeft voorgenomen Nederland onaantrekkelijk te maken om asiel aan te vragen. Vanwege die angst is het gesprek ook begonnen met de vraag wie ik precies was en namens welke organisatie ik kwam, en of het wel veilig zou zijn voor Hamid om naar de demonstratie te komen. Hamid is doodsbang weer opgesloten te worden. Het begon allemaal met het afwijzen van zijn asielaanvraag in Nederland. Hij is daarna eerst nog naar een Scandinavisch land gegaan om het daar te proberen. Dit land, op zich niet onbereidwillig, belde Nederland voor informatie over hem en Nederland zei: “stuur hem maar weer terug.” “Waarom?” vraagt Hamid, “alleen om hier te zeggen dat ik HIER weg moet!? En om me op te sluiten hier?” Hij heeft zes maanden vastgezeten, van augustus vorig jaar tot februari dit jaar. Vier maanden in kamp Zeist en twee op de bajesboten. “Kamp Zeist was erg. De boot nog erger.” zegt hij. Amal is zowel bij Hamid op bezoek geweest in die tijd, als bij zijn broer, toen die er zat. Ik laat Hamid en Amal zoveel mogelijk vertellen. “Mijn broer was een grote flinke vent.” vertelt Amal “Echt sterk. Hij heeft vier maanden op die boot gezeten. Werd er steeds magerder en zwakker. Het eten is een soort aardappelpuree, met iets van groente, wortelen erdoorheen geprakt. Als je dat niet wil, krijg je kale rijst. Met niets! Eén keer per dag krijg je er te eten. Wat in verpakkingen zit, zoals drinken, brood, is over datum. Altijd hetzelfde eten. Bezoek mag niks meebrengen om het aan te vullen. Een andere man die er zat. Die woog 53 kilo toen hij er in ging. Op het einde nog 47. Vel over been was hij. Mijn broer zei na vier maanden tegen mij: “ik ga nog liever terug, weg uit die boot, ik red het niet meer.” Ik heb alles voor hem geregeld. Hij ging dus vrijwillig terug. Maar hij is geboeid naar het vliegveld gebracht en op het vliegtuig gezet. Ik kon niet normaal afscheid van hem nemen. Helemaal geen afscheid. Terwijl hij uit zichzelf ging!” Hamid vertelt hoe hij in de isoleer belandde. Hij wilde met iemand praten in diens cel. Dat mocht niet. Dus stond hij op de gang bij de deur. Maar dat mocht ook niet en dus ging hij op 'rapport'. De volgende morgen om een uur of vijf kwamen zes bewakers zijn cel in en sleepten hem naar de isoleer. Hij moest zich uitkleden en kreeg een plastic hemd aan. Het was er koud. Het licht bleef dag en nacht aan. Hij mocht niet luchten. Er hing een camera en als hij in slaap viel, werd hij wakker gemaakt. Vreselijk. En hij vertelt van de sfeer op de boten. Die is voortdurend gespannen. Zoveel nationaliteiten door elkaar met cultuurverschillen en elkaar niet of moeilijk verstaan. Een woordenwisseling tussen gevangenen is al genoeg om ze in de isoleer te stoppen. Als je 's middags op de afdeling mag rondlopen, weet je nooit zeker voor hoe lang. In principe tot 5 uur. Maar als er ook maar iets gebeurt, gaat iedereen direct achter de deur. Eén uur per dag kunnen ze luchten, in de luchtkooi op de kade. Dan kun je rondlopen en praten met mensen. Bezoek regelen is heel moeizaam. Het bezoek moet door gevangenen zelf worden aangevraagd. Ze krijgen dan te horen welke dag en wanneer en moeten hun bezoeker daarvan op de hoogte stellen. Die moet er dan alles aan doen om bijvoorbeeld om woensdagmiddag om 2 uur daar te zijn, zoals Amal een keer meemaakte. Vrij genomen, op tijd vertrokken. “Maar als je ook maar twee minuten te laat bent, gaat het bezoek niet door” vertelt hij, en “ga je er op bezoek, dan moet je alles inleveren wat je bij of aan je lichaam hebt. Het enige dat niet hoeft is uitkleden. Maar dat moeten de gevangenen wel, voor en na bezoek, of als ze van de boot zijn afgeweest voor bijvoorbeeld de ambassade of de rechtbank. “Alles uit,” zegt Hamid “En dan hurken, hurken, nog een keer hurken, en nog een keer, en van binnen kijken en voelen, in je mond, en van onderen. Vernederend,” Inwendig onderzoek. Visitatie. Vernedering. En dat alles bij mensen die “niks met moord, niks met diefstal, met niks crimineels iets te maken hebben” zoals Amal het uitdrukt. Het is benauwd in de bajesboten. “Geen lucht, met z'n zessen in een kleine cel en ook de andere ruimtes; die zijn ook laag. Geen frisse lucht, bedompt, slecht, overal.” Daar moet je wel ziek van worden. Maar om medische voorzieningen hoef je ook niet te komen. Hamid vertelt van een man die tandpijn had, een slechte kies die gevuld moest, een andere die getrokken moest. Maar geen tandarts. Zelf is Hamid tenslotte 'geklinkerd'. Het land uit moest hij. Nu heeft hij een machtiging voorlopig verblijf aangevraagd en heeft de kopie daarvan altijd op zak, zodat hij niet opgesloten zal worden. Het is begrijpelijk dat Hamid niet op de manifestatie durft te zijn. De confrontatie met de boten zal hem pijn doen. En hij is bang. Want hij wil nooit meer. Nooit meer opgesloten worden. En al zeker niet in Kamp Zeist of de Rotterdamse bajesboten. We zijn Hamid en Amal dankbaar dat ze wel heel graag wilden vertellen wat zij weten. Zij drukten mij op het hart dat we vooral moeten zorgen dat we gevangenen gaan opzoeken. Zodat we direct van hen kunnen horen wat er gebeurt, en wat er allemaal mis is. Want wat Donner ook zegt; de gevangenen op de bajesboot “worden doelbewust slecht behandeld, om ze te dwingen uit zich zelf weg te gaan uit Nederland.” NO BORDERS! |
| back to begin Home |
| Het verhaal van Khalid, verteld door een vriendin tijdens de manifestatie van 28 mei 2006. “Wij illegalen worden opgesloten, moeten verplicht werken en worden uiteindelijk uitgezet. Rita Verdonk is wat dat betreft net als Adolf Hitler, en de illegaal is de moderne Jood geworden.” Eigenlijk was het de bedoeling dat Khalid hier zou staan. Een oorspronkelijk Marokkaanse jongen uit Haarlem. Ook hij heeft hier op één van de detentieboten vastgezeten. Maar na alles wat hij hier in Nederland heeft meegemaakt gaat het niet goed met hem. Hij slikt inmiddels medicijnen tegen depressie en stress en kon het niet aan om nogmaals met deze plek geconfronteerd te worden. Khalid is heel strijdbaar en had graag zijn eigen verhaal verteld, maar hij weet ook dat de herinneringen aan deze plaats hem teveel zullen zijn. Gisterenochtend heeft hij mij zijn verhaal verteld, zodat ik het nu hier kan vertellen. Ik kan het uiteraard niet zo goed vertellen als hij. Ik ben nog nooit op één van deze boten geweest. In mijn leven heb ik één nachtje in de cel geslapen, dus voor mij is het moeilijk om me dit verhaal echt voor te kunnen stellen en over te brengen. Aan het verblijf van Khalid, hier in Rotterdam, gaat een heel verhaal vooraf. Een verhaal van 16 jaar wat hem nog altijd geen verblijfsvergunning heeft opgeleverd. In 2003 wordt Khalid voor het eerst als illegaal opgepakt op straat in Haarlem. Hij komt dan in Rotterdam terecht, maar niet op een boot. Daar zit hij ongeveer 3 maanden, waarvan 16 dagen in een isoleercel omdat hij geprobeerd heeft zelfmoord te plegen. Vanaf daar wordt hij overgebracht naar Ter Apel, waar hij ook drie maanden verblijft en dan toch weer vrijgelaten wordt. Hij is aan het genieten van zijn vrijheid als hij een paar maanden later weer wordt opgepakt en naar Zeist wordt gebracht. Ook daar komt hij door omstandigheden in een isoleercel terecht. Terwijl hij daar naakt en geboeid aan handen in voeten geïsoleerd zit, krijgt hij een hersenbloeding. Hij wordt overgebracht naar een ziekenhuis in Scheveningen. Voor een herstel van 2 weken, dan kan hij weer terug naar Zeist. Door de hersenbloeding is Khalid invalide geraakt. Hij is afhankelijk van een rolstoel. De afdeling in Zeist waar hij zit gaat in hongerstaking. Khalid wordt daarom naar de bajesboten gebracht. Hij spreekt alle talen en is de aanzetter van de staking. Hij moet dus weg uit de groep. Dan begint zijn verhaal hier, in de bajesboten. Toen Khalid me gisteren zijn hele verhaal vertelde, zag ik wat het met hem deed. En eigenlijk wilde ik op dit punt stoppen met het gesprek om hem te sparen. Maar hij wil graag dat mensen horen wat er allemaal met hem gebeurd is. Hij benadrukte nogmaals dat hij graag zelf was gegaan, maar echt niet kon. Wat het allemaal nog frustrerender maakt is dat het zo een ontzettende leuke jongen is. Terwijl hij me dit op een terrasje vertelt, groet hij de één na de ander. Iedereen kent hem. Hij begrijpt zelf ook niet waarom hem dit is overkomen. “Ik spreek vloeiend Nederlands, ben helemaal geïntegreerd, mijn vader heeft hier nog in de oorlog gevochten, ik ben gewoon een Nederlander, maar ik mag hier niet zijn. Waarom niet?” vraagt hij me. Khalid is hier, in Rotterdam, na de hongerstaking, aangekomen zonder spullen. Dat betekent ook zonder rolstoel of krukken. Hij wordt de boot letterlijk opgetild. Moet je je voorstellen hoe denigrerend dat is. Nadat hij contact heeft gehad met de dokter, krijgt hij gelukkig wel een rolstoel. Hij komt terecht in een kleine cel die hij met zes mensen moet delen. “Ik voelde me net een kakkerlak of een rat. We werden totaal niet behandeld als mensen”, vertelt hij. De cel bestaat uit zes bedden, een tafel met stoelen, een wc, douche, een kleine t.v. en een magnetron. Deze laatste is bedoeld om zelf je eten op te warmen. Regelmatig ontstaat hierdoor ruzie. Als iedereen honger heeft wil niemand zijn maaltijd als laatste opwarmen. Daar komt nog eens bij dat het eten ontzettend slecht is. Khalid omschrijft dit alles als een ramp. Je hebt absoluut geen privacy, zelfs niet op de wc. Je zit dag in dag uit in een cel van misschien maar 6 m2. Er is helemaal niets te doen. Alleen de kleine tv kan voor afleiding zorgen. Maar die is zo klein dat je er nauwelijks met z'n zessen naar kan kijken. Dit draait regelmatig uit op oorlog. De eerste vijf dagen kan Khalid niet eten. Hij is Joods en wil een kosjere maaltijd, maar deze krijgt hij niet. Ze geloven hem niet en ze vinden hem maar lastig. Hij krijgt op een goed moment zelfs varkensvlees aangeboden. “Ze kwamen me een lekkere warme geurende maaltijd brengen, ze dachten dat ik dan wel ging eten”, vertelt hij. Maar dat deed hij niet, hoe moeilijk ook. Het afdelingshoofd blijkt uiteindelijk ook joods te zijn, wat hem na vijf dagen dan toch zijn kosjere maaltijd oplevert. “De lucht in de cel is slecht”, vertelt hij me. Zes mensen zitten daar samen in een cel. Er is geen ventilator. Er zijn ook geen ramen, je kan dus ook al niet naar buiten kijken. Het toilet heeft een halve deur, waardoor iedereen met je mee kan genieten. Dat voelt heel ongemakkelijk. En je moet je voorstellen hoe het daarbinnen ruikt als zes mensen daar minimaal één keer per dag hun behoeften doen. “Het stonk daar regelmatig zo verschrikkelijk”, vertelt hij. Khalid en zijn celgenoten mogen één keer per dag luchten. Daarvoor moeten zij een trap op. Omdat gedetineerden geen gebruik mogen maken van de lift, wordt Khalid elke dag met zijn rolstoel de trap opgetild door zijn medegevangenen. Als zijn medegevangen geen zin gehad zouden hebben om hem te tillen, dan was hij zelfs zijn uurtje luchten kwijt geweest. En dit alles op een boot. “Een boot is om te reizen”, zegt Khalid terecht. “Bij slecht weer begon de boot te bewegen. Mensen werden ziek en gingen overgeven. Door al het geschud.” Als je het zo hoort is het te belachelijk voor woorden. Zeeziek in een cel. En dat terwijl het hier gaat om onschuldige mensen. Hun misdaad is hun aanwezigheid in dit land. Khalid zijn verhaal eindigt hier gelukkig al na 20 dagen. Sommige zitten hier maanden tot een jaar. Het afdelingshoofd besluit uiteindelijk dat het te gevaarlijk is dat Khalid iedere dag de trap op en afgetild moet worden. Daarom wordt besloten hem over te plaatsen naar Tilburg. Zijn rolstoel en krukken moet hij achterlaten. Waarom hij nooit gebruik heeft mogen maken van de lift is mij een raadsel. Zijn verhaal gaat nog een stapje verder, niet hier op de boot, maar in andere detentiecentra. Zoals in Tilburg waar het afdelingshoofd hem naar laat overplaatsen. Maart vorig jaar werd hij daar vrijgelaten. Voor zover je in zijn geval nog van vrijheid kunt spreken in dit land. Zonder krukken of rolstoel hebben ze hem op een taxi richting het station gezet. Waar hij in de sneeuw is beland. Je kunt je misschien nog herinneren hoe extreem koud het toen was. Hij moest kruipend, door de kou. Voorbijgangers hebben hem uiteindelijk op de juiste trein naar Haarlem gezet. Via het leger des heils krijgt hij een rolstoel. Vervolgens wordt hij weer opgepakt en voor de tweede keer naar Scheveningen gebracht. Daar zit hij nog eens 9 maanden vast. Sinds november zit hij in een rolstoel voor de V&D in Haarlem de daklozenkrant te verkopen. Ze hebben hem opnieuw vrijgelaten. Een paar maanden geleden probeerde hij zichzelf nogmaals van het leven te beroven. Hij is alles kwijt en heeft een trauma opgelopen in de afgelopen jaren, met dank aan Rita Verdonk. Ooit was hij muzikant, maar door de hersenbloeding is zijn stem niet meer wat het geweest is. Khalid sloot het gesprek gisteren emotioneel af. Hij is kwaad en verdrietig. Graag wilde hij er een conclusie aan toevoegen. “Wij illegalen worden opgesloten, moeten verplicht werken en worden uiteindelijk uitgezet. Rita Verdonk is wat dat betreft net als Adolf Hitler, en de Illegaal is de moderne Jood geworden.” NO BORDERS! |
| back to begin Home |
| Het verhaal van Matondo, verteld door zijn vriendin Judith. "De cel ging niet open ondanks hun roepen om hulp. Er werd een slang naar binnen geduwd en ze moesten zelf het brandje maar blussen." Matondo heeft zowel in de Rotterdamse bajesboot als in verschillende afdelingen van Kamp Zeist gezeten. Hij zit op 31 mei 2006 inmiddels 8 maanden vast, het hele verhaal kun je hier lezen. Matondo is op zijn werk gecontroleerd en gelijk meegenomen naar het politiebureau in Enschede toen bleek dat zijn paspoort niet goed was. Daar heeft hij langer dan 10 dagen gezeten. Hij is daar hardhandig aangepakt terwijl hij niets had misdaan. We hoopten dat hij dichtbij zou worden overgeplaatst maar het tegendeel was waar. Hij moest naar de detentieboot in Rotterdam. Dat is voor ons 2 ½ uur rijden met de auto voor een uurtje bezoek en vervolgens weer 2 ½ uur terug! Ik heb zelf geen rijbewijs omdat we daar nooit geld voor hadden dus ik moest elke week mijn ouders vragen om ons ernaartoe te rijden. Daar ging het erg slecht met hem. Hij was in een paar weken tijd 18 kilo afgevallen. Hij vertelde me dingen over die boot die echt vreselijk zijn. Hij mocht maar 1 keer per dag een uurtje luchten. Er was bijna geen recreatie. Hij kreeg elke dag eten wat over datum was. Hij gaf het elke dag bij hun aan, maar de volgende dag kregen ze gewoon weer eten dat over datum was. Als er iets was en hij verzocht om een dokter, dan werd er gewoon gezegd; “Vergeet het maar”. Er zaten daar veel mensen die er langer dan een jaar zaten! De nacht van 9 op 10 november is er door een medecelgenoot van Matondo brand gesticht in de cel. Dat was een avond die Matondo nooit zal vergeten. Hij werd hoestend wakker van de rook. Ze schreeuwden om hulp maar pas na half uur ging er een brandalarm af! De cel ging niet open ondanks hun roepen om hulp. Er werd een slang naar binnen geduwd en ze moesten zelf het brandje maar blussen. Ze hebben ergens een gat in moeten maken om een beetje frisse lucht te krijgen. Matondo heeft “letterlijk en figuurlijk” doodsangsten uitgestaan. Ook omdat de brand in Schiphol net was geweest. Matondo had eerder tijdens een bezoek ook wel eens gezegd: “Sommige jongens die hier zitten worden helemaal gek gemaakt. Ze kunnen niet meer helder denken en zijn de wanhoop nabij.” Hij voelde zich dan ook helemaal niet veilig daar. Er is totaal geen begeleiding. Je bent net een hond die moet wachten in een hok tot hij afgemaakt wordt. Matondo is in een isoleercel gezet tot de volgende dag. Hij heeft een pyjama gekregen van de detentieboot. Daarin is hij met de 3 andere celgenoten overgebracht naar het politiebureau in Rotterdam. Daar heeft hij 10 dagen in dezelfde pyjama rondgelopen. Hij en de anderen zijn verhoord omdat ze allemaal verdacht waren van de brandstichting. Degene die het gedaan had, had geen goed verhaal en beschuldigde iedereen van de brandstichting. Hij heeft dan ook 2 jaar gevangenisstraf gekregen (wat ik heb gehoord). En gelukkig is Matondo vrij gesproken. Wij waren zo bang dat hij daar ook op veroordeeld zou worden terwijl hij en de andere 2 er niets mee te maken hadden. Toen is hij naar detentiecentrum Zeist gebracht samen met (een inmiddels goede vriend) een andere celgenoot. Daar ging het een stuk beter. (…) Toen we na de Schipholbrand aan een bewaakster vroegen hoe het op de boot gaat als er brand uit breekt, of de deuren dan ook dicht blijven, begon ze gewoon te lachen. En toen we vervolgens heel fatsoenlijk zeiden dat we serieus waren, moesten we maar een brief schrijven aan de directie. (…) Hij slaapt nog elke nacht pas als de anderen ook al slapen. Hij durft dus niet te slapen als er iemand wakker is omdat hij bang is voor wat een ander zou kunnen doen. NOOT: de bajesboten hebben geen centrale deur-ontgrendeling. Een grote brand zal dus mensen fataal worden. NO BORDERS! |
| back to begin Home |
| Het verhaal van Ahmed, opgenoteerd door Astrid Essed. "Bij de overbrenging naar het ziekenhuis werd zijn mond afgeplakt en hij tevens geboeid en in deze toestand moest hij zowel, tussen zijn bewakers, zitten in de wachtkamer (uiterst vernederend voor hem) en werd hij eveneens gebracht naar de behandelkamer." Inleiding: Het gesprek met Ahmed, een Afghaanse uitgeprocedeerde asielzoeker, die zowel gedetineerd ''bewoner'' is geweest van Kamp Zeist als van de bajesboot Rotterdam en de zeer twijfelachtige ''eer'' heeft, als ervaringsdeskundige tav beide detentiecentra te kunnen meepraten, was zowel indringend als onthullend. Indringend vanwege de inhumane wijze, waarop met de gedetineerden, die op de bajesboten Rotterdam euphemistisch ''bewoners'' genoemd worden, wordt omgegaan en onthullend omdat een scala aan basisrechten van gedetineerden, zoals een goede medische behandeling, luchten in een menswaardige omgeving, het recht op een goede nachtrust, verantwoorde maaltijden en hygienische omstandigheden, met voeten worden getreden. Karakter van het gevoerde gesprek: Het gesprek is gevoerd met zowel Ahmed (originele naam), Afghaanse uitgeprocedeerde asielzoeker, en zijn belangenbehartigster, die zo vriendelijk is geweest mij in haar woning te ontvangen en eveneens zeer actief aan het gesprek heeft deelgenomen. Groeiende het gesprek verheug ik mij over het feit, dat Ahmed in contact is gekomen met deze mevrouw en haar man, die zich op buitengewone wijze inzetten voor de humanitaire en juridische situatie van Ahmed en een aantal andere vluchtelingen en asielzoekers. Het gesprek draagt een zeer ontspannen en aangenaam karakter, maar is voor ons alledrie, maar met name uiteraard voor Ahmed, slachtoffer van de humanitaire en juridische aspecten van het Nederlandse asielbeleid en in het bijzonder de vreemdelingenbewaring, zeer emotioneel. Ik heb dan ook groot respect voor de uitstekende wijze, waarop hij zijn ervaringen heeft kunnen formuleren, die ik onderstaand zo overzichtelijk mogelijk heb trachten samen te vatten. Hieronder volgen de ervaringen van Ahmed in Kamp Zeist en de bajesboten Rotterdam. Kamp Zeist en bajesboten Rotterdam, voorportalen der wanhoop. Ahmed maakt mij in het begin van het gesprek duidelijk, dat hij zowel gedetineerd is geweest in Kamp Zeist als de bajesboten Rotterdam. In Kamp Zeist is hij ruim een maand in detentie geweest (vanaf 8-12-2005 tot 13-1-2006) en in de bajesboten Rotterdam [de Grote Boot] ruim vier maanden (vanaf 13-1-2006 tot 19-5-2006). Hij ziet wel een verschil in behandeling in de respectievelijke detentiecentra. Zo vertelt hij, dat hij de behandeling in de Rotterdamse bajesboot als relatief beter en humaner heeft ervaren dan Kamp Zeist. Beschrijft hij de directeur van de bajesboot Rotterdam als relatief vriendelijk en gerelaxed, over de directeur van Kamp Zeist vermeldt hij, deze als buitengewoon onaangenaam te hebben ervaren. A Plaatsing in isolatie in Kamp Zeist en de bajesboten Rotterdam: Ook betreffende de plaatsing in isolatie is er een relatief verschil. Wordt iemand in Kamp Zeist zonder enige verdere uitleg, zonder pardon in isolatie geplaatst, vaak om de meest triviale redenen en zonder kans op hoor en wederhoor (zoals het al dan niet geven van een schaartje aan een mede-gedetineerde of het doen van volgens de directie valse aangifte tegen een bewaker, die door gedetineerde wordt beschuldigd van het dealen in drugs); in de detentieboot Rotterdam wordt een gedetineerde na een al dan niet gepleegd vergrijp opgeroepen voor een gesprek. Tijdens dat gesprek wordt hem uitgelegd, dat hij in isolatie geplaatst dreigt te worden en wat de ''aanklacht'' is en krijgt hij de eerste keer een waarschuwing. In het geheel is Ahmed in Kamp Zeist twee keer in isolatie geweest. B Verschil in behandeling door de bewakers: Ook is er een relatief verschil in de behandeling door de bewakers. Zo heeft Ahmed de bewaking en bewakers in Kamp Zeist als uitgesproken onaangenaam en onsympathiek ervaren. Van de kant van mevrouw van Beek (gefingeerde naam), de belangenbehartigster, was er een klacht tav het vaak onbeleefde gedrag van de telefoniste. Wat bewaking in Kamp Zeist betreft, dient er echter een onderscheid gemaakt te worden (zoals mevrouw van Beek uitlegde) tussen de buiten en binnenbewaking. De buitenbewaking, die door het beveiligingsbedrijf Securicor wordt verricht, is slechts gericht op contact met het bezoek voor de gedetineerden en verzorgt het vervoer van het bezoek, per busje, naar het gebouw waar de gedetineerden verblijven. Er is verder geen contact tussen de buitenbewaking en de gedetineerden. De buitenbewaking is eveneens verantwoordelijk voor de bewaking tijdens het bezoekuur en over het algemeen vriendelijk en redelijk aanspreekbaar. De binnenbewaking echter heeft geen enkel contact met het bezoek en is slechts gericht op de bewaking van de gedetineerden. In tegenstelling echter tot de buitenbewaking zijn deze binnenbewakers, althans in Kamp Zeist, volgens Ahmed en door talloze andere ex-gedetineerden bevestigde verklaringen, over het algemeen buitengewoon onaangenaam en onvriendelijk. Ook verloopt de communicatie tussen de buiten- en binnenbewaking over het algemeen zeer slecht. C Medische zorg: Hoewel de medische zorg in zowel Kamp Zeist als de bajesboten Rotterdam slecht tot zeer slecht te noemen is, heeft Ahmed de medische zorg op de bajesboten als beter ervaren. Dit kan echter samenhangen met het feit, dat door zijn belangenbehartigster mevrouw van Beek en haar man, die invloedrijk zijn in medische kringen, na zijn medisch-slechte behandeling in Kamp Zeist hadden gedreigd, de nodige klachtenprocedures in gang te zetten, hetgeen waarschijnlijk van invloed is geweest op zowel de vrij vriendelijke houding van de directeur bajesboten tegen Ahmed, alsmede zijn relatief goede toegang tot de medische zorg op de bajesboot Rotterdam. Hij maakt echter wel de kanttekening, dat de toegang tot de medische zorg voor zijn mede-gedetineerden op de bajesboot veel problematischer was. Betreffende de ''zorg'' in Kamp Zeist is hij ronduit zeer verbolgen en mi volkomen terecht Ik zal eerst zijn eigen ervaringen weergeven en daarna het ''behandelingssysteem'' in het algemeen. C 1: Medische ervaringen Ahmed in Kamp Zeist en isolatie: Gebrek aan medische zorg en isolatie: Isolatie: Ahmed arriveerde dd 8-12 in Kamp Zeist met hevige kiespijn en gaf aan, dat zijn kies behandeld zou worden door een kaakchirurg, maar dat hij juist voor die behandeling was gearresteerd en naar Kamp Zeist was overgebracht. Tegelijkertijd echter diende hij in Kamp Zeist een TBC-screening te ondergaan. Ahmed gaf aan dat hij, hoewel deze reeds binnen de voorgeschreven tijd eerder had plaatsgevonden, bereid was deze opnieuw te ondergaan, mits de kies eveneens zou worden gecontroleerd en behandeld. Deze redelijke eis werd echter afgewezen en hij kreeg als represaille 14 dagen isoleercel. Omstandigheden in isolatiecel: Ook zijn de omstandigheden in de isolatiecel, zowel in Kamp Zeist als in Rotterdam, mensonwaardig. In Kamp Zeist zijn er tenminste 50 isolatiecellen waarvan sommige warm en andere koud zijn. Onverschillig of er sprake is van een warme of koude cel, worden overdag de dekens ingenomen en pas 's avonds weer verstrekt. Ook branden de lichten dag en nacht en is er continue camerabewaking. Mevrouw van Beek stelt dat dat laatste niet onredelijk is, aangezien er vaak getraumatiseerde mensen in de isoleercel zitten, waarvan hun gedrag door de bewaking in de gaten gehouden moet worden. Ahmed beaamt dat, maar stelt terecht, waarom dan, ondanks die intensieve bewaking, toch in een aantal gevallen om de twee uur mensen worden wakkergeklopt door de bewaking, die wil controleren of alles relatief goed met hen is, aangezien het toch ook op de camera te zien is. In totaal heeft Ahmed in Kamp Zeist twee keer in isolatie gezeten. Behandeling kiespijnproblemen Ahmed: Overigens is een beschamend feit eveneens, dat hij gedurende de gehele detentie in Kamp Zeist niet voor zijn kiespijn is behandeld door een medisch deskundige. Ook is deze spoedeisende klacht kennelijk niet door de medische dienst van Kamp Zeist (die overigens door bewakers en leiding zorgvuldig wordt afgeschermd, namen van artsen worden noch tegenover gedetineerden, noch belangenbehartigers, bekendgemaakt) overgedragen aan de medische dienst bajesboten Rotterdam, waardoor het verzoek om behandeling door de tandarts of kaakchirurg in Rotterdam weer onderaan de lijst werd geplaatst. Gelukkig is er uiteindelijk ingegrepen door mevrouw van Beek en haar man, waardoor behandeling door een tandheelkundige deskundige (door hen privé geregeld) toch kon plaatshebben. Behandeling Ahmed bij overbrenging naar ziekenhuis ivm TBC-screening: Schandalig was eveneens zijn behandeling tijdens de toch door de leiding doorgezette TBC-screening. Bij de overbrenging naar het ziekenhuis werd zijn mond afgeplakt en hij tevens geboeid en in deze toestand moest hij zowel, tussen zijn bewakers, zitten in de wachtkamer (uiterst vernederend voor hem) en werd hij eveneens gebracht naar de behandelkamer. Terecht echter protesteerde het aldaar aanwezige medische personeel en werd zijn mond losgemaakt, alsmede zijn boeien. Daarna vond de TBC screening op een voor een patient verantwoorde en fatsoenlijke medische wijze plaats. Algemene medische ''zorg'' gedetineerden Kamp Zeist. Van een medische zorg is op Kamp Zeist geen sprake. Niet alleen is het niet gebruikelijk, dat er regelmatig doktersbezoek of spreekuur is, eveneens moeten gedetineerden bij aanwezige klachten soms twintig keer aan de bel trekken of moeten hun mede-gedetineerden net zolang protesteren en klagen, tot er uiteindelijk iemand komt kijken. Zo is een Afrikaanse man pas na een acute blindendarmontsteking en talloze klachten en protesten van zijn mede-gedetineerden tegen het gebrek aan medische zorg, naar het ziekenhuis overgebracht. De gebruikelijke ''behandelingsmethode'' is het verstrekken van paracetamol, zonder serieus onderzoek en het onderzoek, als het al plaatsvindt, bestaat uit het oppervlakkig voelen van de hals, of er sprake is van koorts en zo niet, dan blijft het erbij. Ook op bellen en alarmeren wordt praktisch niet gereageerd. D Algemene medische ''zorg'' gedetineerden Rotterdam De medische zorg voor de gedetineerden Rotterdam is niet veel beter geregeld dan in Kamp Zeist, maar vanwege de dreigende klachtenprocedures van mevrouw van Beek en haar man, kreeg Ahmed, zoals reeds vermeld, relatief redelijke medische zorg en een toegankelijke ingang tot de medische dienst. Een en ander gold echter niet voor zijn medegedetineerden op de bajesboot Rotterdam. Ook had zowel in Kamp Zeist als de bajesboot Rotterdam met enige regelmaat verwisseling met medicijnen plaats, met alle te voorziene zeer nadelige gevolgen van dien. E Bureaucratie en inhumane behandeling: Ahmed is eveneens tenminste tijdens de bajesboot-detentie, een keer het slachtoffer geweest van zowel een inhumane behandeling, alsmede een bureaucratische nalatigheid mbt de verstrekking van de medicijnen. Een en ander was te wijten aan een ''misverstand'' betreffende zijn uitzetting. Hoewel de rechter in vonnis bepaald had, dat Ahmed nog niet uitgezet mocht worden vanwege ene voorlopige voorziening op medische gronden, werd hij toch tijdens de detentie op de bajesboot, ondanks zijn protesten, gereedgemaakt voor uitzetting naar Afghanistan. Dit zou plaatsvinden dd 1-3-2006. Op Schiphol aangekomen, heeft hij vanaf half vier 's ochtends tot 8 uur 's avonds zonder eten en drinken in een arrestantenbusje gezeten. Toen de aldaar aanwezige autoriteiten tot de conclusie kwamen, dat zijn ticket inderdaad was geannuleerd, werd hij uiteraard teruggebracht naar de bajesboot. Aldaar echter was hij reeds uitgeschreven, waardoor hij gedwongen was, zijn medicijnen opnieuw aan te vragen, hetgeen weer enkele dagen duurde. Ondertussen echter diende hij voor de voortzetting van zijn rechtszaak in Amsterdam te zijn, alwaar hij overigens eveneens op inhumane wijze werd behandeld. Toen hij aldaar arriveerde, werd hij hangende de zaak, vastgezet in een op het Gerechtshof aanwezige politiecel, waar hem noch eten, noch drinken werd verschaft. Het stuitende argument was, dat ''dit is niet onze verantwoordelijkheid''. Echter, door de bureaucratische rompslomp rond zijn medicijnen, had hij deze nog steeds niet kunnen innemen, waardoor hij 's middags ter zitting niet in staat was, te reageren op de aan hem gestelde vragen. F Kwaliteit eten: De kwaliteit van het eten is zowel in Kamp Zeist als in de bajesboten ronduit slecht tot zeer slecht. 3 maal in de week wordt er slechts fruit verstrekt en twee liter melk per week. Het was zelfs zo elementair in gebreke, dat er geen peper en zout werden verstrekt, alleen tegen betaling. Pas na aanhoudende klachten van de gedetineerden, die echter op de bajesboten met de bagatelliserende en euphemistische term ''bewoners'' worden aangeduid, werd er eindelijk peper en zout verstrekt. G Hygienische omstandigheden: Ahmed zat in de bajesboot met vier man in een cel. Aangezien het bovenluik maar zeer mondjesmaat kon worden uitgeschoven, kan men zich de omstamdigheden voorstellen, wanneer vier mensen tegelijkertijd willen roken. Verder is het in de cel aanwezige toilet enkele centimeters van de grond en is er bij het gebruik van het toilet geen enkele privacy, waardoor dit niet alleen zeer onaangenaam is voor alle gedetineerden, maar men zich eveneens de onaangename lucht kan voorstellen, die zich bij regelmaat in de cel verspreidt, alsmede de conflicten, die kunnen ontstaan, wanneer iedereen veelal tegelijk het eten in die ene magnetron wil opwarmen. Versleten matrassen: Ahmed bevestigt de door de RSJ (Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming) getrokken conclusie, dat er o.a. sprake is van versleten matrassen op de Rotterdamse bajesboten. Hij voegt eraan toe, dat er gaten inzitten. Uiteraard behoeft het geen betoog, dat, als er al geen sprake is van rugklachten onder de gedetineerden, er een gerede kans is, dat deze door dergelijke matrassen wel worden veroorzaakt. H Voor en na het aan gedetineerden af te leggen bezoek: Een eveneens belangrijk te vermelden feit is de gang van zaken tijdens en na het bezoek. Zo is het de bezoekers niet toegestaan, eten of andere versnaperingen mee te nemen, ook niet wanneer het in een afgesloten verpakking zit. Wel is het geven van geld aan gedetineerden, na het invullen van een formulier, toegestaan. Eveneens is het mogelijk, tijdens het bezoek een blikje frisdrank of iets te eten te kopen voor de gedetineerden, maar dat moet dan ter plekke worden opgegeten en mag niet naar de cel worden meegenomen. Na het bezoek: De stripshow: Het stuitends acht ik nog, in dit verband de ''strippenshow''. Na afloop van het bezoek moeten allle gedetineerden zich volledig, ter controle van de bewakers, uitkleden, ondanks het feit, dat er bij ieder bezoekuur vier bewakers aanwezig zijn. I Zakgeld: Een ander aspect is het ''zakgeld''. Iedere gedetineerde krijgt per week 7,50 aan zakgeld Wanneer men echter bedenkt, dat een pakje cigaretten in de detentiewinkel 5 euro kost en een zalke chips 2,50, kan men zich een voorstelling maken van de te besteden hoogte van het bedrag, per week. J Tijdstip Uitzettingen: De uitzettingen vinden vrijwel altijd om half vier 's nachts plaats. Een en ander gaat met een zodanig gerucht en lawaai gepaard, dat, wanneer er sprake is van uitzettingen, gedetineerden die ochtend pas tegen zes uur 's morgens weer de slaap kunnen vatten. Aangezien 's morgens om kwart over acht de cellen opengaan, is het evident, dat gedurende een ''uitzettingsnacht'' gedetineerden de dupe zijn van een aanzienlijk slaaptekort. Er zijn overigens geen vaste dagen, waarop de uitzettingen plaatsvinden. K Dagprogramma bajesboten Rotterdam Zoals reeds bekend en bevestigd door mevrouw van Beek, zitten de gedetineerden meer dan 18 uur op de cel. Eveneens is er slechts sprake van een uur luchten per dag, in een op een cel in Guantanamo Bay lijkende luchtkooi. Overigens is er eveneens in Kamp Zeist sprake van dergelijke luchtkooien. Aangezien het luchten veelal 's ochtends plaatsvindt, maar eveneens in de middag kan plaatsvinden, betekent een en ander eveneens in de praktijk, dat wanneer er sprake is van een demonstratie tegen de bajesboten, zoals recentelijk dd 28-5, het luchten erbij inschiet. Ik kan een en ander niet anders zien dan als een represaille tegenover de gedetineerden, aangezien het zeer wel mogelijk is voor directie en bewakers, een deel van de gedetineerden 's ochtends (wat vaak gebeurt) en na afloop van een demonstratie de overigen te laten ''luchten''. Overigens zijn er, zoals reeds gezegd, geen vaste luchtingstijden en dat geldt evenzeer voor het zogenaamde ''recreatieprogramma'', hetgeen in de praktijk weinig tot niets om het lijf heeft. De recreatie heeft slechts twee uren per dag plaats (in de regel), impliceert geen sport en andere recreatieve activiteiten, maar bestaat slechts uit het gezamenlijk in één of meerdere zalen de tijd doden met als enige afleiding onderlinge communicatie en een spelletje tafelvoetbal. Dagprogramma: Alsvolgt kan het dagprogramma er op de bajesboten Rotterdam uitzien, maar hiervan kan ook weer worden afgeweken, qua tijd en programma. 's Morgens om kwart over acht gaan de cellen open tot 10 uur recreatie. 11 tot 12 uur recreatie. Luchten op wisselende tijden (zie hieronder). Van dit programma kan echter eveneens worden afgeweken, zonder opgaaf van redenen. Zo is het evengoed mogelijk, dat het luchten 's morgens tussen 9 en 10 uur, tussen 10 en 11 uur of tussen 2 of 3 uur plaatsvindt. De recreatietijd en periode wordt daaraan dan aangepast. Op Kamp Zeist wordt er meestal om 1 uur 's middags in de luchtkooi gelucht. L Zelfmoordpogingen: Het behoeft, bovenstaande lezend, geen verwondering te wekken, dat bij op een dergelijke wijze bejegende gedetineerden, die veelal eveneens vanwege eerdere slechte ervaringen met de consequenties van het Nederlandse asielbeleid, alsmede veelal in eigen land opgelopen zeer schokkende ervaringen, zodanig getraumatiseerd zijn, dat er met enige regelmaat zelfmoordpogingen onder gedetineerden, zowel in Kamp Zeist als in de bajesboten Rotterdam, plaatsvinden. Een en ander wordt echter angstvallig door bewakers en directie stilgehouden, maar uit de aard der zaak wordt een en ander, of althans het vermoeden van dergelijke zelfmoordpogingen, toch onder gedetineerden bekend. Een indicatie van een dergelijke eventuele zelfmoordpoging kan zijn een verscherpte nachtcontrole in de cellen, ook wanneer er geen sprake is van isolatie. Een en ander impliceert het om de twee uren wekken van de gedetineerden en extra observatie via het luikje door de bewakers. M Schending briefgeheim advocaten: Een zeer belangrijk punt dient bij dezen nog vermeld te worden: Ahmed heeft mij eveneens mededegeeld, dat niet alleen de reguliere post voor de gedetineerden wordt opengemaakt, maar eveneens de door de advocaten aan hun clienten op de boten gerichte brieven. Mevrouw van Beek heeft gesteld, dit zo snel mogelijk aan de advocaat van Ahmed mee te zullen delen. Epiloog en verantwoording: Het behoeft geen betoog, dat deze schending van tussen advocaat en gedetineerden-client bestaande vertrouwelijke informatie een grove schending is van de meest elementaire rechten van iedere client, gedetineerde of niet, op bescherming van deze vertrouwelijke gegevens. Wel vinden de bezoeken van advocaten aan de gedetineerden plaats volgens de principes van het functionele bezoek (een bezoek zonder aanwezigheid van de bewakers). Overigens dient eveneeens vermeld te worden, dat de tussen gedetineerden en de buitenwereld gevoerde gesprekken, worden afgeluisterd. Ik hoop met dit verslag de belangrijkste aspecten te hebben aangestipt van de behandeling van de gedetineerden in vreemdelingenbewaring in Kamp Zeist en de Rotterdamse bajesboten. Nadrukkelijk vermeld ik nog het stuitende aspect, dat de medische behandelaars van de gedetineerden, als er al sprake is van een medische behandeling, door bewakers en directie zorgvuldig van zowel gedetineerden als belangenbehartigers worden afgeschermd, waardoor het willekeurige karakter van de over het algemeen slechte tot zeer slechte medische behandeling, moeilijk aan de kaak kan worden gesteld. Zo worden namen van eventuele artsen over het algemeen niet vrijgegeven. Het is evident, dat een en ander de rechteloosheid van de gedetineerden verder intensifeert, hetgeen in alle opzichten onacceptabel is. Eveneens heeft Ahmed mij meegedeeld, dat vriendelijke en humane bewakers door een niet nader te controleren selectiesysteem worden ''weggewerkt'', waarschijnlijk doordat hun contract niet wordt verlengd of dat hun eigen onvrede met de behandeling van de gedetineerden, hetzij de groepsdruk van minder humane bewakers of de druk door de directie zo groot wordt, dat zij vanzelf wel opstappen Bij dezen mijn verslag van het gesprek met Ahmed en mevrouw van Beek. Bovenstaande is een in mijn eigen bewoordingen weergegeven samenvatting van hetgeen Ahmed en mevrouw van Beek mij hebben meegedeeld. NO BORDERS! |
| back to begin Home |
| back to begin Home |
| back to begin Home |