De familie Abbas Ahmadi: Er zijn veel meer gezichten dan 26.000 !

Dinsdag 8 maart 2005
Verslag van het telefoongesprek tussen de heer Achmed en de heer Gholan Abbas Ahmadi, die samen met zijn vrouw Sahar Hosseini en hun twee kinderen Amir (6 jaar oud) en Reza (5 jaar oud) opgesloten zitten in het uitzetcentrum Zestienhoven

De heer Gholan Abbas Ahmadi vertelt 's avonds via de telefoon aan de heer Achmed het volgende:
Vanmiddag om 12 uur werden hij en zijn vrouw, en hun 2 kinderen opgeroepen. Ze kregen de handboeien om en in een geblindeerd busje werden ze naar de Ambassade gebracht, om een handtekening te zetten.
Mevrouw Sahar Hosseini viel flauw, maar niemand van de bewakers hielp haar. Wel kregen ze te horen, dat ze nu beslist ons land uit moeten, en om die reden werden ze, zonder medeweten van hun advocaat, de heer P.M. van der Roest van het advocatenkantoor Zuid-Ooste Drenthe, naar de Ambassade gebracht.

De heer Gholan Abbas Ahmadi mocht, toen zijn gezin laat op de ochtend opgeroepen werd,
a. geen vragen stellen
b. niet telefoneren

In de Ambassade van Afghanistan aangekomen, zei de ambassadeur tegen de heer Gholan Abbas Ahmadi dat de politie zich onwettig gedraagt. Maar toch vroeg de ambassadeur hem of hij een handtekening wil zetten, voor een nieuw paspoort.
De heer Gholan Abbas Ahmadi weigerde dit. Reden: Hij durft niet terug naar Afghanistan, en hij heeft officiële papieren, waarin staat, dat bij terugkeer in Afghanistan hij en zijn vrouw en hun beide kinderen, hun leven niet zeker zijn: Commandant Zaher en zijn zoon Osman willen dit hele gezin wegens eerwraak/bloedwraak doden.

Bij terugkeer in het uitzetcentrum kregen de kinderen Amir en Reza de cadeautjes, die de familie Eelke en Zwanny Visser hen die middag tijdens het afgesproken bezoekuur gebracht hadden. De tas met kleren, het pakje sigaretten en de 50,- zakgeld hebben ze nog niet gekregen. Krijgen ze die morgen?


Onderwerp: Help mij mijn geweten rein te houden

Geachte mevrouw Verdonk,

Op 18 februari 2005 zijn de heer Gholan Abbas Ahmadi en zijn vrouw Sahar Hosseini met hun 2 kinderen Amir en Reza van 5 en 6 jaar, in ons pleeggezin "Huize Plexat" ter kennismaking op visite geweest.
De twee jongetjes Amir en Reza hebben een uurtje met onze 5 verstandelijk gehandicapte pleegkinderen gespeeld.
Wij, de pleegouders Eelke en Zwanny Visser hebben met de papa en mama van deze kinderen afgesproken, dat wanneer zij weer op straat zouden komen te staan, zonder dat zij weten waar zij de komende nacht moeten slapen, zij in ons huis in "Huize Plexat" welkom zouden zijn.

Nu zit dit hele gezin al bijna 2 weken in uitzetcentrum Zestienhoven in Rotterdam. Vrijdag 11 maart 2005 komt hun zaak voor uitzetting uit ons land, ja of nee, voor de rechtbank in Zwolle.
Als de rechter de officiële papieren uit Afghanistan niet gelooft en hen ons land uitstuurt, dan heb ik een groot probleem.
Dan voel ik mij mede schuldig, aan de zeer waarschijnlijk, spoedige dood van deze 2 jongetjes. En ook van hun vader en moeder.
In de officiële papieren staat heel duidelijk dat commandant Zaher en zijn zoon Osman dit hele gezin zullen doden, wanneer zij terugkeren in Afghanistan.
Reden: Eerwraak = Bloedwraak.

Geachte mevrouw Verdonk, ik vraag u zeer dringend, mocht de rechter een voor dit gezin negatieve uitspraak doen, laat dit gezin dan in aanmerking komen voor een generaal pardon.
Zet ze niet ons land uit. Maar laat hen in alle vrijheid in ons land leven, wonen en werken. En laat deze kinderen hier naar school gaan. Geef hen alstublieft een toekomst.

Hoogachtend,
Pleegvader Eelke Visser en pleegmoeder Zwanny Visser-Zandt

De familie Visser heeft tevens brieven gestuurd naar de koningin en naar Balkenende.


ZWIJGPLICHT

Op verzoek van de familie Visser, en ook namens de familie Abbas Ahmadi, plaats ik dit alles op mijn website.
Zij berichten mij nog regelmatig, zo schreef Eelke Visser mij onlangs het volgende:

"Wat ik je nog wel wil laten weten is, dat ik vanavond twee keer met iemand via de telefoon gesproken heb, die in Zestienhoven gewerkt heeft. Eén dag in de zoveel maanden. (Deze persoon is een onderhoudsmonteur.) Hij moest van zijn baas daar in dat gebouw soms een dag werken.
In het eerste telefoongesprek vertelde hij me dingen, die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik mocht alles opschrijven en via en mailtje naar iedereen versturen, met zijn naam erbij vermeld.
Een uur later belde hij me. Hij had contact met zijn baas gehad en hij mocht niemand iets vertellen, want dan kwam zijn baas in moeilijkheden terecht en zou hem dat zijn baan kunnen kosten. Deze persoon moet van zijn baas anoniem blijven. Want anders komt zijn baas in de problemen. Zijn baas heeft een contract getekend, waarin staat dat niets naar buiten toe uitgelekt mag worden.
Deze persoon was tijdens dit gesprek zeer emotioneel en vond het heel erg dat hij ons niet mocht helpen. Maar door dit te vertellen heeft deze persoon ons meer geholpen, dan hij zelf weet.
Met hem ik afgesproken, dat ik zijn naam bij de rechter bekend zou mogen maken. Dat stelde hem enigszinds gerust. Maar hij volede zich heel erg rot. Graag wilde hij ons helepen, maar van zijn baas mocht hij dat niet doen. Diep triest." - Eelke Visser

note van Joke: Helaas is deze zwijgplicht een praktijk van alle dag in de deportatiekampen en vluchtelingenbajessen. Je reinste cover-up politiek!