Want het is waar: niemand voelt zich verantwoordelijk. Vooral de politici niet. Vooral de bewakers niet. Vooral 'het volk' niet. En terwijl u, meneer of mevrouw de rechter, hier vandaag geacht wordt zich te buigen over de vraag of ík me ergens aan schuldig heb gemaakt, en niet voor de eerste keer, namelijk aan het niet opvolgen van een bevel gegeven door een politie ambtenaar, zeg ik hier alvast: nou en of ik dat bevel niet opvolg!
Hoe kan ik een bevel opvolgen als dat resulteert in het vrijwillig toezien en toelaten van zulke staatsmisdaden als hier gepleegd in dit land in de detentie- en uitzetcentra voor mensen zonder papieren? Ik hoef maar te spreken met voormalig gevangenen van die boten, veelal uitgeprocedeerde of zelfs nog helemaal niet uitgeprocedeerde mensen, zoals een man die ik afgelopen week sprak, en de keuze is eenvoudig: ik zal telkens weer letterlijk in de weg gaan zitten van de uitvoering van dit beleid. Daar verandert geen vonnis wat aan.
Aan de lopende band liegt en bedriegt de IND om mensen maar vast te kunnen houden in die boten. Ze verzinnen andere nationaliteiten en niet gepleegde misdaden. Zo wordt de vreemdelingenbewaring flink opgerekt. Keihard worden mensen voor leugenaars uitgemaakt, ervan beticht tegen te werken terwijl intussen de druk op de boten wordt opgevoerd om toch vooral wèl mee te werken. Intimidatie, slechte en ronduit onbeschofte en denigrerende behandeling, belabberde condities, krap en benauwd, of vochtig en koud, zo goed als geen medische hulp... Het zijn allemaal dingen die de Neederlandse staat haar 'eigen' criminelen in de huizen van bewaring juist niet aan wil doen.. want owee.. als die verbitterd terug in de Neederlandse samenleving komen!
Daar heb je met uitgezette mensen geen last van. Wie kan het wat schelen dat mensen zwaar getraumatiseerd raken, aan zelfmoord en hongerstaking denken, gekke dingen gaan doen uit pure wanhoop? We hebben er toch geen last van. Het zijn 'maar illegalen' en 'geen mensen'. Vaker nog dan uitgezet belanden mensen na maandenlange opsluiting weer op straat. Dat had de IND tevoren ook wel kunnen weten, want ze belazeren de boel aan de lopende band.
Ik kan zo'n man, zo'n ex gevangene, amper in de ogen kijken. Nog liever zat ik zelf op die boten, dan verantwoordelijk te zijn voor de opsluiting van die ander! Ik voel alleen maar enorme grote en diepe plaatsvervangende schaamte voor al dat leed die mensen aangedaan. Wij allemaal hier in Neederland, hier in Europa, moeten ons diep schamen, óf ons hevig verzetten.
Ik kies voor dat laatste. Ik zal de Neederlandse overheid, en haar burgers, blijven confronteren met deze apartheidspolitiek. Komt u zometeen maar met uw uitspraak, want erg veel langer maken dan dit ga ik het niet. Het zijn namelijk niet de woorden in een rechtszaal die veel aan de situatie zullen veranderen, maar de directe actie die wordt volgehouden, veroordelingen ten spijt.
Op een dag zullen mensen zich realiseren dat migratie geen probleem is, maar de enige oplossing van de ongelijke verdeling van welvaart in deze wereld en een verrijking van ons perspectief en leven, die niet in geld of goud valt uit te drukken, maar wel in vrijheid en gelijkheid.
Stop de deportaties! Gelijke rechten voor migranten.
Hoeveel stenen moeten worden aangedragen om een gevangenis te bouwen?
Hoeveel bouwvakkers heb je nodig om een gevangenis te bouwen? Hoeveel argumenten moeten worden aangedragen om een gevangenis te bouwen?
Hoeveel leugens moet je verzinnen om een gevangenis te bouwen, speciaal voor mensen zonder verblijfspapieren met dit feit als enige reden voor hun opsluiting?
Hoeveel? Zoveel!
Zó veel: stenen zoveel als nodig om niet uit te kunnen breken. Bouwvakkers zoveel als nodig om harten te kunnen breken. Argumenten zo veel dat die bouwvakkers de steen die hun hart is geworden niet opmerken. Leugens zoveel als genoeg is om het lood in de schoenen van die bouwvakkers in elk geval lichter te laten lijken dan de celdeuren die straks achter onschuldige mensen dicht zullen gaan.
Zo veel dus. Genoeg om mensen zonder gewetenswroeging hun krap belegde boterham te laten verdienen.
Hoeveel staal moet worden aangesleept om die tralies te kunnen lassen? Hoeveel gevangenen heb je nodig om die tralies te laten lassen in de gevangenis, naast die, die in aanbouw is in Alphen aan de Rijn?
Hoeveel repressie heb je nodig om die gevangenen zover te krijgen dat ze dat doen? Hoeveel gevangenissen heb je daar dan weer voor nodig?
Hoeveel? Zoveel!
Zó veel: staal zoveel als nodig om de moed te ontnemen.
Gevangenen zoveel als nodig om de tralies te rechtvaardigen.
Repressie zoveel als nodig hoe dan ook en waar dan ook en wanneer dan ook, maar nog maar een fractie van de repressie die de nieuwe gevangenen te verduren zullen krijgen omdat zij geen criminelen zijn maar erger nog: “illegalen”!
Gevangenissen zoveel als nodig om de staat te beschermen tegen al wat zij ongewenst acht.
Zo veel dus. Genoeg om de vrije mensen bang te maken voor de niet-vrije mensen. Genoeg om onderscheid te maken tussen mensen mét een paspoort en mensen zonder.
Hoeveel woorden zijn er nodig voordat duidelijk wordt waarom dit alles waanzin is?
Hoeveel verzet is er nodig voor de bouw van dit soort apartheidsgevangenissen wordt gestopt, de bestaande worden ontmanteld?
Hoeveel? Zoveel!
Zó veel: woorden zoveel dat geen mens ze allemaal kan lezen.
Verzet zoveel dat ik handen tekort kom maar gelukkig ben ik niet alleen en daarom keten ik mijn handen aan de handen van een ander en die weer aan de volgende en de volgende en de volgende en blokkeren wij, met ons lichaam, hekken en poorten en muren en deuren, en daarom spreek ik die bouwvakkers aan en zeg hen ander werk te zoeken en daarom roep ik naar die gevangenen dat we ze niet vergeten en daarom schrijf ik dit en daarom zeg ik dit en daarom zijn wij hier vandaag.
Meneer of mevrouw de rechter: eigenlijk heb ik wel wat beters te doen dan verschijnen bij mijn rechtszaak – me vastketenen aan een hek bijvoorbeeld - maar aangezien ik deze rechtszaak eveneens zie als een mogelijkheid OM LUIDKEELS TE PROTESTEREN, andermaal, ben ik toch maar gekomen. Het is net als met de acties waarvoor ik hier nu aanwezig ben: of het zin heeft weet ik niet en zal nog moeten blijken, maar gehoord wordt het alvast wel. En het zal gehoord blijven worden, zowaar ik hier sta.
Laten we ons deze vraag stellen, één die ik voor mijzelf al beantwoord heb:
“Hoeveel verzet is er nodig?”
Zoveel als nodig!
Elke bajesboot, elk kamp, elke gevangenis die tot doel heeft om mensen op te sluiten alleen maar omdat zij vrede en vrijheid zochten, leven en te eten, elk zo'n – mooi woord – “detentiecentrum” is er één te veel!
Elk mens dat publiekelijk van criminaliteit wordt beticht nadat zijn leven door jarenlange repressie tot niets meer dan een poging tot overleven is verworden, is er één te veel! Elke hetze, elke schandpaal, elke valse beschuldiging, is er één teveel!
Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel ellende, zoveel geschiedenis, zoveel klappen, zoveel wanhoop, zoveel angst, zo veel te veel en zoveel cellen, zoveel muren, zoveel hekken, zoveel tralies, zoveel prikkeldraad en NATOdraad, zo veel te veel en zoveel rechters, en politici, en wetten en regels en zoveel normen en waarden voor de goede sier, van alles zoveel te veel; zó veel verzet is er nodig.
Ik blijf dus nog wel even bezig.
Uw uitspraak van vandaag, die er alleen maar één kan zijn die is bedoeld om dat verzet te ontmoedigen of te breken, zal daar niets aan veranderen.
“Wij…doen alleen maar ons werk. En dus zijn we nergens schuldig aan.”
En de politici die zeggen:
“Wij… zijn gekozen door het volk. Wij nemen slechts de portefeuille van onze voorganger over. Wij werken in naam van de democratische rechtstaat.”
Het zal na Verdonk niet anders worden. Nooit is een politicus persoonlijk verantwoordelijk.
Maar wie is er dan wèl verantwoordelijk voor de detentie- en uitzetcentra waarin de in dit land ongewenst verklaarde mensen worden opgesloten? Alsof zij criminelen zouden zijn!
Wie heeft er dan besloten dat deze mensen weg moeten?
Ik niet. Mijn medebeklaagden ook niet. Onze advocaten? Ook niet. U misschien, meneer of mevrouw de rechter? Of u? Officier van justitie? Of heeft u er niets méér mee te maken dan het feit dat u oordeelt met diezelfde wetboeken in de hand die ook in de hand worden genomen door de immigratiedienst, de marechaussee, de politie, de vreemdelingendienst?
Is dat alles, en is helemaal niemand aansprakelijk? Zijn misdaden in naam der wet geen misdaden? Doet u ook alleen maar uw werk? Net als de bewakers op de bajesboot, die ik heb horen roepen toen ik daar de vorige keer tegenover stond, alweer geketend aan dat hek; “Je krijgt een strafblad!”. ??
Het zal niet de laatste keer zijn geweest dat ik me daar aan dat hek vastketende, of aan een ander hek van een ander deportatiekamp. Wat ik toen zei tegen die bewakers, is híer en nu niet anders: “Het interesseert me niets. Wat mij wèl interesseert, is wat daar in die boten gebeurt, en wat jullie daar met die mensen doen,”
Ik heb het ze niet horen zeggen, maar ze zullen het gedacht hebben: “Wij doen alleen maar ons werk!” Natuurlijk. Er wordt tenslotte voor betaald en die grensgevangenissen zijn goed voor de werkgelegenheid. Dat is ook de reden dat de gemeenteraad van mijn woonplaats, Zaanstad, heeft ingestemd met de komst van twee bajesboten.
Ik heb ze daar, maar ook in Dordrecht en in Alphen aan de Rijn, aan het werk gezien. Bouwvakkers die alleen maar hun brood verdienen. Ook nergens verantwoordelijk voor.
Noch is de aannemer verantwoordelijk, noch de architect, noch het technisch tekenbureau. Noch de opdrachtgever, de rijksgebouwendienst in opdracht van het ministerie van VROM. Noch de dienst justitiële instellingen in opdracht van het ministerie van justitie.
Zegt u mij, wie is er dan wèl verantwoordelijk?
Het leven van een gevangene is niets waard. Dat van een ongedocumenteerde migrant nog minder. De vangstquota moeten worden gehaald! Want dit is de bedoeling: afschrikken. Dit is het beleid: goedkoop en snel opsluiten om vervolgens mensen zonder papieren te deporteren of op papier ‘met onbekende bestemming’ te laten ‘vertrekken’. Op straat te dumpen.
Dat er en passant in de opsluit-uitsluit carrousel elf mensen in een willens en wetens in gebruik gehouden brandgevaarlijk kamp in de vuurzee om het leven zijn gekomen, is niet meer dan een lastige politieke kluif voor de verantwoordelijk ministers. Een gebeurtenis die verkocht moet worden aan het grote publiek en waarvoor een zondebok moet worden gevonden.
Geleerd heeft men niets, anders dan het perfectioneren van de politieke perversie. Ook in de Zaanse bajesboten werd onlangs brandgevaarlijk materiaal aangetroffen.
Bij een brand in de bajesboot doen ze het zo: ze duwen een slang de cel in via het deurluikje en laten de deur dicht. De gevangenen moeten zelf maar gaan blussen. Het raam kan niet open. Rook staat in de kleine ruimte en zes gevangenen, half stikkend, moeten het maar zien te klaren.
Waar gebeurd.
Zes doden in één cel is beter dan elf in één zogeheten ‘unit’, zullen ze daar denken.
Dat die boten nog niet helemaal zijn afgebrand is intussen een wonder te noemen, of geluk. Dat het nooit is gebeurd in uitzetcentrum Zestienhoven of kamp Zeist is al net zo’n mirakel.
Stelt u zich dit plaatje voor: de Bibby Stockholm staat in brand. Bijna vijfhonderd gevangenen zitten in de val op een volledig met traliewerk omsloten boot. Het is nacht. Er zijn slechts enkele tientallen bewakers op zowel de Bibby als de Reno aanwezig, die hopelijk nog wat cellen open weten te krijgen. Centrale deurontgrendeling is er niet. De mensen die wel uit hun cellen worden bevrijd, hebben drie smalle getraliede loopplanken die hun vluchtweg moeten voorstellen en ten gevolge van de paniek alleen al herhaalt zich de ramp op Schiphol in het kwadraat kwadraat kwadraat.
Weer zal onderzoek worden ingesteld. Weer is niemand schuldig.
En dan beschuldigt de politie een paar actievoerders aan een hek ervan de veiligheid in gevaar te brengen! Omdat ze zich hebben vastgeketend. De hulpdiensten kunnen er niet in, beweren ze dan.
Dat brengt me terug op de Schipholbrand. De brandweer stond voor de verkeerde poort. Oeps! Vergeten door te geven dat ze nu door de andere moeten. Alle brandweerwagens in hun achteruit en naar de andere poort. Daar stonden ze in een sluis. Daar konden ze maar één voor één door. Voorpoort open. Brandweerwagen erin. Voorpoort dicht. Achterpoort open. Brandweerwagen eruit. Achterpoort dicht. Eerste brandweerwagen kan eindelijk naar de uitslaande brand. En zo weer van voren af aan.
Ik denk dat wij die poort een stuk sneller hadden vrijgemaakt met onze primitieve zelf gemaakte boeien. Natuurlijk kunnen we ons losmaken wanneer wij dat willen. Alleen níet wanneer de bewakers dat willen, of de politie. Die mensenlevens in die bajesboten, en in al die andere uitzet- en detentiecentra, zoals Kamp Zeist en uitzetcentrum Zestienhoven, lopen geen gevaar van buitenaf; nee, het is daarbinnen dat zij gevaar lopen, alleen al omdat het doel van hun opsluiting is om van hen af te geraken, hoe dan ook.
Bajesboten Rotterdam: Medische verzorging te laat: Chinese man dood, in december vorig jaar. Medische verzorging ontbreekt; man met gebroken been zit dagen te creperen. Het zijn maar enkele voorbeelden, een top van een ijsberg die onmenselijk beleid heet. Mensen worden gek gemaakt door de kleine benauwde ruimtes waarin ze voor onbepaalde tijd vastzitten tussen onverschillige bewakers met losse handjes. Losse handjes waarmee ook activisten kennis hebben gemaakt.
Zelfmoorden lukken soms wel, soms niet. Als het niet lukt, is een weekje of twee in de isoleer en een aframmeling toe wel een adequaat afschrikmiddel. Het zelfde geldt voor de regelmatig voorkomende hongerstakingen die met repressie de kop worden ingedrukt.
Maar niemand is verantwoordelijk. Het volk heeft gestemd. Mensen moeten het land uit, desnoods met geweld en gekneveld en geboeid het vliegtuig in.
Aan het werk! Het volk heeft besloten.
Wie zijn dat toch, ‘het volk’?
Wacht eens even... Dat zijn wij!
Wij, de beklaagden, onze advocaten, de mensen op de publieke tribune, de griffier, de officier van justitie, de rechter. Wij zijn het allemaal. Wij allemaal zijn schuldig aan de opsluiting van onschuldige mensen in beestachtige deportatiebajessen!
Mensen die een beter leven zochten, dat is alles. Die het gewaagd hebben hier te werken of asiel aan te vragen. Die al eerst ten prooi vielen aan mensensmokkelaars die hen hebben uitgebuit, aan werkgevers die hen hebben uitgebuit, pooiers die hen hebben uitgebuit, pandjesbazen die hen hebben uitgebuit en tenslotte aan ons met ons allen, die hen of de landen vanwaar zij kwamen hebben uitgebuit door de eeuwen heen. Goedkope arbeidskrachten, goedkope producten.
Leve de globalisering!
Alleen hebben mensen uit arme gebieden, uit oorlogsgebieden, uit hongersnood gebieden, uit starre dictaturen of door godsdienstgeschillen verscheurde landen, daar helemaal niets aan.
Meneer of mevrouw de rechter. Waar het op neer komt is dit: als niet degenen die het tot regeren hebben gebracht verantwoordelijk zijn, maar degenen die geacht worden eens in de vier jaar hun stem op hen uit te brengen; als dus ‘het volk’ verantwoordelijk is:
Veroordeelt u mij dan, en alle anderen hier aanwezig inclusief uzelf, wegens medeplichtigheid aan de Schipholbrand, het vervolgen en opsluiten van onschuldigen, de egoïstische houding van de rijke geïndustrialiseerde landen die de welvaart niet willen delen en hele groepen mensen uitsluiten, van ziekte en hongersnood laten omkomen, verzuipen in de oceaan, stikken in containers, openrijten aan hekken, tot zelfmoord drijven en dit vervolgens stilzwijgend goedkeuren, … veroordeelt u mij, ons allen, dan maar omdat we daarvoor mede verantwoordelijk zijn.
Daarvoor voel ik me méér verantwoordelijk dan voor zoiets als lokaalvredebreuk op een gevangenisterrein waarvan ik het liefst alle hekken en muren om zou trekken.
Hád ik dat maar gekund!
Daarvoor voel ik me méér verantwoordelijk dan voor het niet opvolgen van een bevel. Een bevel dat wordt gegeven om de deportatiemachine door te laten draaien.
Dát zou iedereen moeten weigeren!
En tenslotte ben ik ook meer schuldig dááraan, dan aan de vernieling van een hek. Een hek dat letterlijk mensen de toegang tot een beter leven ontzegt.
Dat hek vernielen, hád ik dat maar gedaan!
Want het is mijn plicht om me tegen dit alles te verzetten, met alle mogelijke middelen – vooropgesteld dat ik zelf niet in onmenselijkheid verval – en dat is dus wat me te doen staat.
Wilt u vandaag oordelen over schuld?
Oordeelt u dan niet over hetgeen het OM te berde brengt als zou het om misdrijven gaan. Want er is geen sprake van strafbare feiten wanneer mensen in de weg gaan staan van de uitvoering van een overheidsvoornemen dat erop gericht is om dit Nederland, waarvoor ik me diep schaam, van al dat het vreemd is te willen schonen: uit angst, en door die angst gevoede diepgewortelde haat.
Oordeelt u dáárover: over díe haat, over die overheidsmisdaden, nu we hier toch zitten.
Oordeelt u over de wettig gelegitimeerde apartheid, die van vluchtelingen untermenschen maakt.